Poem : Stamatina Vathi
Εσύ νομίζεις ότι έχεις την απάντηση και την λογική,
αλλά η ζωή έχει την δική της δόνηση,
δυνατή τύρβη και ρυθμική γραφή.
Το κλάμα και η απορία ενός μικρού παιδιού, το συνοφρύωμα στα μάτια από την λάμψη του ίδιου του σκοταδιού.
Το δάκρυ να τρέχει, να σμιλεύει την ψυχή,
να αφήνει αγκάθια, πληγή να αιμορραγεί….
Άραγε το παιχνίδι, το παιχνίδι έχει χαθεί ??
Ή ζητάς τον χρόνο, αλλάζεις τακτική??
Κραύγασε δυνατά, το μαχαίρι έχει μπηχτεί.
Χωρίζει την ήρα από το στάρι,
σύγκρουση καθολική.
Ο χρόνος είναι κριτής και καταναγκαστικός.
Στο τέλος θα κριθεί ποιος είναι ο φίλος και ποιος είναι ο εχθρός.
Εγώ φεύγω, φεύγω με πληγωμένη ψυχή,
πάω σε κόκκινους ουρανούς, με συνείδηση ήσυχη και καθαρή μορφή.
Αποκομμένη από φιγούρες του χτες,
σε απέραντους ορισμούς και μοιραίους συνειρμούς.
Μια θάλασσα από πάθη, ανατροπές και μυστικά,
που ότι αισθάνομαι με καθοδηγεί όλο και πιο βαθιά στο τι είμαι εγώ και τι είναι αυτά.
Αφησα το παρελθόν πίσω,
έθαψα από ότι είχα πικραθεί,
έκοψα μαχαίρι ότι ψεύτικο είχα γευτεί.
Άραγε εσύ κοιμάσαι ενώ ξέρεις ότι θα κριθείς,
ή ξέχασες ακόμα και αυτό τι πάει να πει?
Πούλησες για μερικά γρόσια την ίδια σου την ψυχή.
Ένα γρανάζι αυτής της μηχανής,
ένας κόκκος άμμου, ένας Ιούδας χαμένος,
που αιωρείται από την θηλιά του στην άβυσσο της προδοσίας κρεμασμένος.
Και νομίζεις ότι αισθάνεσαι γεμάτος, αλλά….
Αλλά είσαι ένας ψεύτικος ασκός του Αιόλου,
στις αυταπάτες φευγάτος.
Αναπολώ και ενίσταμαι μέσα σε θάλασσες του έρωτα εξίσταμαι.
Ζω, αναπνέω, με μια πένα την καρδιά μου κεντάω και υφαίνω.
Μυρίζω, δακρύζω, την καρδιά μου και τον εαυτό μου ορίζω.
Μισώ, λατρεύω, φωνάζω, έχω αισθήματα ένας ανθρώπου ζωντανού,
τα αισθήματά μου ταράζω.
Απορώ, ρωτώ, κάνω την αυτοκριτική μου και συνεχίζω αυτό που πιστεύω και αγαπώ, μόνη μου τον εαυτό μου διαφεντεύω.
ΖΩ!!
Εσύ???
Του Κάιν ή του Αβελ είσαι παιδί??
Τι μάσκα φοράς??
Έχεις αλυσίδες ή φτερά, σκοτάδι ή φως??
Ο άνθρωπος στον θάνατο είναι τρωτός.
25-10-2018
Πίνακας : Odysseas Anninos
