Αυτή η σταγόνα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι???

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα

Poem : Stamatina Vathi

Αυτή η σταγόνα δεν μπορώ να καταλάβω τι είναι???
Είναι αίμα από το αίμα που χύθηκε μέσα στους αιώνες??
Αίμα προγόνων που καταδυναστεύτηκαν,
που σαν τα ζώα στα αμπάρια βρέθηκαν??
Αίμα από τις ουλές, από τις βρισιές, από τις απειλές που βίωσε η σάρκα μου, που έκανε το πετσί μου να τυραννηθεί, την ψυχή να καίγεται και να πονάει δυσθεώρητα πολύ??
Αίμα, αίμα που έφτασε μέχρι την κόλαση,
που με έκανε να θέλω να πάρω ψυχές αλλά και πάλι κατέβαζα το κεφάλι μου,
δεν είχα άλλες επιλογές??
Λέω, λέω, δεν είμαι εγκληματίας εγώ, ούτε ένας Κάιν να σκοτώσω τον ίδιο μου τον αδερφό.
Οι αρτηρίες βράζουν και χοροπηδούν αλλά εγώ να τραγουδήσω, να ερωτευτώ, να φιλήσω έχω κατά νου.

Μήπως νερό, νερό να ξεδιψάσω το είναι μου,
το παράπονό μου, αυτό το γιατί που καίει τα σωθικά μου, τον ίδιο τον εαυτό μου??
Ξερή η γη, άραγε δεν είμαστε ίδιοι, από μια μήτρα δεν έχουμε βγει??
Παιδιά, μωρά, άντρες, γυναίκες χωρίς αυτό το αγαθό
και να χωριζόμαστε σε θρησκείες, να καίμε, να λαβώνουμε, να σκοτώνουμε, τον ίδιο τον αδερφό.
Γιατί?? Γιατί???
Πόσο θέλω αυτές οι σταγόνες να τρέξουν στην ψυχή,
να την ξεδιψάσουν, να νιώσω ελπίδα, χαρά, τι πάει να πει..!!!
Ωωωωωωωωω θωρώ πως από την κόλαση και τον πόνο έχω γαλουχηθεί
και οι αλυσίδες ακόμα και αυτές που νομίζεις ότι είναι ανύπαρκτες, έχουν αφήσει σημάδια και μια καρδιά να αιμορραγεί.

Μήπως είναι δάκρυ??
Παράπονο??
Πόνος βουβός??
Που μόνο σε ένα τραγούδι με θλιβερό ρυθμό μπορώ να πω??
Το χρώμα μου με κάνει διαφορετικό??
Η ζωή μου??
Η μόρφωσή μου??
Το ίδιο μου το εγώ??
Το δικό μου αίμα είναι από άλλο χρώμα??
Κάτι το εξωπραγματικό??
Έχω αισθήματα και πονώ, όπως εσύ και εγώ.
Έχω καρδιά, έχω ψυχή, έχω μυαλό.
Είχα τις ίδιες προοπτικές, τις ίδιες συνθήκες να γαλουχηθώ??
Ένα με την γη η ζωή, προτιμώ το νερό,
να μου καθαρίσει το αίμα από τις πληγές μου,
όχι μόνο στην σάρκα των προγόνων μου αλλά και της ψυχής και της καρδιάς μου ακόμα.

Θέλω το δάκρυ να μην είναι πικρό,
μου ξύνει τις πληγές,
με ρίχνει στον Καιάδα, χωρίς ελπίδα, χωρίς φως.
Θέλω να δροσίσω την ψυχή μου, να κλάψω από χαρά, να ερωτευτώ, να φιλήσω, να αγαπήσω, να πληγωθώ,… ίσως ακόμα και αυτό
αλλά με δική μου επιλογή, αφεντικό του ίδιου μου του εαυτού να είμαι εγώ.
Το νερό τρέχει πάνω στο σκούρο κορμί μου, φτάνει βαθιά στο κύτταρό μου, στου νου μου, στο συναίσθημα, στην λογική μου.

Αγαπώ την ζωή,
Αγαπώ τον ήλιο, το φεγγάρι, τον αγέρα να μου χαϊδεύει το κορμί.
Αγαπώ τον άνθρωπο, τον Θεό,
είμαι εδώ και αναπνέω και αναζητώ.
Νερό, νερό πραγματικό αλλά και το άλλο…
Αυτό το “νερό” που θα με κάνει να χορέψω και να τραγουδήσω από χαρά.
Να ζωγραφίσω για τον Θεό,
να φωνάξω δυνατά:
“Ειμαι άνθρωπος με αίμα και ιδανικά”.
Ω ωωωωω πόσο πολύ θέλω σαν τον αγέρα να τιναχτώ!!
Να αποτινάξω φαύλα μυαλά, διαφορές και παραλογισμό.
Αίμα, δάκρυ και χώμα…
Το νερό με κάθε έννοια αναζητώ μέσα στον αιώνα.
27-10-2018

Πίνακας : Dora Peter

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Copyright © 2017. Web Design - Κατασκευή Ιστοσελίδας by