Poem : Stamatina Vathi
22-9-2018
Τρεμόπαιζε η καρδιά μέσα στο στήθος,
παλλόταν χωρίς ρυθμό, βασανιστικά,
η στέγη έτοιμη να ραγίσει,
κρα, κρα, είχε έρθει από πολύ μακριά.
Μαύρο κατράμι η μία πλευρά,
αυτό που προϋπήρχε από παλιά.
Ένα τέρας για να θυμίζει ότι το καλό και το κακό αντάμα έχουν ζήσει,
τα αντίθετα είναι και αληθινά.
Έσταζε πόνο και θειάφι,
σταγόνα από αίμα στο ναδίρ την λύτρωση να αποζητά,
μα έπρεπε να πάρει και ψυχή ακόμα,
υδράργυρος που χύνεται, φωτιά…
Και μια ιέρεια τον Απόλλωνα να κράζει,
“τι να αποτίσει στο βωμό των θνητών,
όταν στο θάνατο όλοι είναι ίσοι μπροστά”.
