Ποίημα : Stamatina Vathi
10-10-2018
Οι φεγγαροαχτίδες έπλεκαν την λίμνη,
την έκαναν ασημένιο στο νερό στολίδι.
Άκουγες το θρόισμα του ανέμου,
χέρια ζευγάρια να χαϊδεύουν.
Φύλλα καρδιές να χτυπούν και να αντιπαλεύουν.
Οι πυγολαμπίδες όλο χαρά γεμάτες,
από τον αγέρα νύμφες αληθινές, φευγάτες,
έραναν τον ουρανό με μικρά πετράδια,
όπως ακουγόταν το χουχούτισμα από μια σοφή κουκουβάγια.
Δυο μάτια μαύρα, σάρκα από πόθο καυτή ,
χείλη φιλήδονα, μισάνοιχτα, ερωτικά, φωτιά υπόκωφη αληθινή
και ο χτύπος από την καρδιά να ανταρτεύει όλο και πιο πολύ.
Η Αφροδίτη είχε αρχίσει να υφαίνει της καρδιάς φτερά και λάβα εκρηκτική.
Έλα γλυκό μου της αγάπης πουλί,
έλα, έλα, σε περιμένω μέχρι του ουρανού την τελευταία αναλαμπή.
Όπως το φεγγάρι χορεύει πάνω στο γυμνό μου κορμί,
σταγόνες, στάλες από πυγολαμπίδες της έξαψης η ανυπόμονη ανταμοιβή.
Τα φύλλα από τον αγέρα είχαν κρυφτεί.
Τα κλαδιά γυμνά σαν χέρια,
εξερευνούσαν κάθε εκατοστό,
κάθε χτύπο, κάθε σκοπό…
Χτύπαγε, χτύπαγε δυνατά η καρδιά,
Κύκνος, θεός, ένα βλέμμα, μια ματιά.
Και οι ψυχές σπινθιροβολούσαν.
Οι κόρες των ματιών διαμάντια κένταγαν,
όπως γλυκομουρμούριζαν και μέχρι το φεγγάρι αντηχούσαν.
Αυτό είχε μείνει άφωνο να κοιτά
και με τις αχτίδες του άπληστα να φωτίζει τα γυμνά κορμιά.
Άκουγες, άκουγες από μακριά την Αφροδίτη να κρυφογελά,
γάργαρο νερό με του έρωτα το βέλος την σάρκα να διαπερνά.
Και οι αχτίδες έπλεκαν, έπλεκαν όλο και πιο πολύ,
έφταναν μέχρι το βυθό,
γέλιο γάργαρο, ανάσα και ψυχή.
