Poem : Stamatina Vathi
16-10-2018
Γυμνή πλάτη, ίλιγγος, δαντέλα, πιρουέτα με χάρη και ψυχή.
Γυναίκα λεπτεπίλεπτη, μυς δυνατοί.
Τέντωσε τα χέρια σου με πάθος, του έρωτα μορφή.
Ένας κύκνος που χορεύει πάνω στα σύννεφα νεράιδα χρυσοστόλιστη κάτω στη γη.
Μια σταγόνα χρυσή να σου λούζει το φεγγάρι να σου γειάνει την κάθε πληγή.
Άκου άκου πως λαλούν τα τριζόνια,
βιρτουόζοι του βιολιού,
λάτρεις του ηλιου και του φεγγαριού τελάληδες του καλοκαιρινού ουρανού.
Του πάθους πιόνια, τραγουδιστές του Θεού.
Λατρεία, λατρεία, του οίνου του γλυκού,
όπως τρέχει αχόρταγα να σου πάρει την λαλιά και τον νου.
Και η δαντέλα χορεύει με κάθε χτύπο της καρδιάς,
αλαβάστρινα μάτια, χέρια περιστέρια φτερά.
Πετούν, πετούν ψηλά, δίνουν στην σάρκα χρώμα, του έρωτα κόκκινα χείλη ζουμερά και καυτά.
Μια αγνή παρθένα, μια λάβα από πονηρά και λάγνα χάδια, μια οπτασία διφορούμενη, γυναίκα αισθαντικιά.
Θέλει αυτό το βλέμμα το αχόρταγο, το αντρίκιο, το αρρενωπό,
να χαθεί μαζί σου, μέσα στο κατάλευκο βυθό.
Να χορέψει, να αισθανθεί, να κραυγάσει για ότι έχασε, να πατήσει τον θάνατο,
να ζήσει αετός σε βουνοκορφή.
Τίναξε τα φτερά σου οπτασία του δάσους και του νερού εσύ.
Χόρεψε, γύρισε τρελά, κάνε σαν φύλλο που ο άνεμος το χτυπά.
Κάνε όπως βρίσκεσαι στο ζενίθ μιας πράξης ερωτικής, εκεί που το μαχαίρι γίνεται δόσιμο αναπνοής.
Γλυκιά μου οπτασία, λευκό ρεούμενο κρασί,
σύννεφο που κάνει φιγούρες όπως ο ήλιος και το φεγγάρι του δίνουν αχτίδες και φιλί.
Χόρεψε, χόρεψε, τίναξε τα φτερά, φτάσε μέχρι το είναι σου, το είναι μου και ακόμα πιο βαθιά.
Ζω, αναπνέω, υπάρχω, είμαι εδώ και γράφω…
Πίνακας : Βιργιννια Μπακογιωργου
