Poem : Stamatina Vathi
1-9-2018
Ενα χάδι από αστέρι,
ένα άγγιγμα γλυκό,
ένα χέρι μέσα στο δικό σου χέρι,
ένα γέλιο,
ένα φιλί ψυχής να σου λέει σε αγαπώ…
Και οι σκέψεις πεταλούδες να τρέχουν σε κάμπους,
να χορεύουν κρυφτό,
να σου θυμίζουν ένα πρόσωπο, δυο χείλη,
ένα βλέμμα από σύννεφα αλλά και φως.
Και η καρδιά τραγουδάει,
πάει ψηλά ως τα αστέρια,
δίπλα στους πλανήτες σε όλο το Γαλαξία χωρίς φραγμό.
Μιλάει, δίνει ρυθμό, πάλλεται ξέφρενα, μιλάει με τον Ουρανό.
Οι μνήμες έχουν προδώσει,
έχουν ρίξει στην πληγή αλάτι καυτό.
Δάκρυ που χύθηκε και εξατμίστηκε,
έφτασε μέχρι τον Ήλιο, έγινε μάθημα αληθινό.
Βούτηξες βαθιά στον βυθό της απώλειας,
ένιωσες το μαχαίρι πολύ δυνατό,
έσταξες αίμα, αιωρήθηκες στο κενό.
Είδες το μηδέν με τα μάτια γυμνά,
έβγαλες κραυγή που τράνταξαν ακόμα και τα ίδια σου τα σωθικά, αλλά….
Αλλά η καρδιά είναι εκεί, πάνω στο στερέωμα,
πάνω από την λογική.
Είναι σμήνος από αστέρια, είναι πουλί,
είναι ένα φοίνικας που από τις στάχτες του έχει ξαναγεννηθεί.
Χτυπά, χτυπά….
Δεν την ακούς????!!!
Τέτοια δόνηση!!!
Σου παίρνει όλο το νου….
Χτυπά και ζει.
Πονάει και αιμορραγεί…
Και μετά θυμάται αλλά και χορεύει.
Πατάει τον θάνατο και ξαναζωντανεύει.
ΖΕΙΣ….
ΧΤΥΠΑ και ανταρτεύει.
Πάει ψηλά και σε καταδυναστεύει.
Αυτή είναι η ζωή.
Έχει τέλος και αρχή.
Τον ακούς τον ρυθμό??!!
Δονείται σε έντονο σκοπό.
Έρωτας, φωνή, βγάλε δυνατή κραυγή.
