Ποίημα : Stamatina Vathi
29-8-2018
Ήταν αποπλανητικό το αγεράκι,
όπως σιγοτραγούδουσε χαϊδεύοντας τις άκρες από τις λεβάντες με μεράκι.
Τους έδινε φιλί απαλό, τις ξεσήκωνε από το πρωί για θεαματικό, λικνιστικό χορό.
Και αυτές τεντονώντουσαν επιδεικτικά,
κουνιόντουσαν και λυγιόντουσαν νύμφες του έρωτα ήλιου αληθινά.
Και όπως τις αγκάλιαζαν οι ηλιαχτίδες,
νύμφες της Θεάς φύσης, θεραπαίνιδες,
άπλωναν όλο το μωβ και βιολετί,
έδιναν χρώμα στο χώμα και στον Θεό γλυκό φιλί.
Ηταν ένα τοπίο που έσφυζε από ζωή.
Γλυκό λεπτεπίλεπτα γαργαλιστικό,
το άρωμα να ξεγυμνώνει την φύση σε ένα χορό αέναα αισθησιακό.
Και η φλόγα του Ηλιου, σάρκα καυτή,
να περιμένει ίσως την πρώτη σταγόνα του φθινοπώρου, να δροσιστεί.
Έκαιγε το κορμί, πονούσε η ψυχή και η καρδιά χτυπούσε φλογέρα και κύμβαλα από καμπανούλες, αίμα του έρωτα ζεστή.
Ήταν καλοκαίρι, ήταν Ανοιξη ίσως θαρρώ,
ίσως ήταν αρχή του φθινοπώρου, με τα χελιδόνια σε μεγάλο ξεσηκωμό.
Και ο κάμπος έσφυζε από ζωή,
μύριζες και το άρωμα έφτανε μέχρι την ψυχή.
Σήκωνες τα χέρια, κλαδιά λεβάντας, να δίνουν τον ρυθμό,
να μπερδεύονται με τις απαλές ριπές του αγέρα και η καρδιά στο στήθος ταμπούρλο αληθινό.
Μια καρακάξα πέταξε μακριά και δύο πετροχελίδονα πετούσαν κοντά κοντά….
Ποτάμι, ποτάμι η ζωή,
λεβάντες που χορεύουν η κάθε της στιγμή.
Έκανες ένα κύκλο και πάλι από την αρχή
και το φιλί καυτό και δροσερό,
Νερό και φωτιά, ψυχή αγέρας και ομορφιά.
Ανάσα, ανάσα να σου ψιθυρίζει γλυκά.
Στιγμή την στιγμή, γέλιο μέσα από την ψυχή.
