Poem: Stamatina Vathi
11-10-2016
Πορφύρα σαρωτική, να μπήγει στης νύχτας την μαύρη την σιωπή.
Ένα του ανέμου ξωτικό, ένας άγγελος από τον ουρανό.
Σκίζει το κάρβουνο που έχει το σκοτάδι, το απορροφά με ένα χάδι.
Είναι μια οπτασία δικαιοσύνης, μια φιγούρα στης γης την χαμένη δίνη.
Πόνος πρώτα, ηρεμία μετά, λάβα που τρέχει και εκσφεδονίζεται, φεύγει από την γη, πετάει θεϊκά.
Μαύρο, κόκκινο σκληρές γραμμές, είναι από αυτά που η ψυχή έχει ενοχές.
Λευκό αγνό, μια ουσία από της τρυφερότητας το παιδικό,
χρώματα πολλά να σκίζουν της νύχτας τον καμβά,
να το μετουσιώνουν σε ότι μια ψυχή τραβά.
Μια ζωγραφιά από ότι ένας άνθρωπος έχει υποστεί,
μια ζωή, μια σκέψη, ένα πουλί προς το διάστημα να τρέχει.
Λαβωματιά που οδεύει προς την λήθη , φως δυνατό της δικαιοσύνης η μνήμη.
Από την τριβή της ζωής, από το χάσιμο της λογικής,
φωτιά να καίει τα σωθικά,
να γίνεται ράμφος κοφτερό, να σπάει σύνορα και γνωμικά.
Σαΐτα του ονείρου, ανάταση ψυχής.
Δύναμη και αντοχή στην καταπάτηση κάθε κίβδηλης μορφής.
Χτύπος, κρότος πολύς.
Έκρηξη από αυτό που έχεις ανακαλύψει από τα χρόνια της φυγής.
Άνεμος, φτερά να κόβουν δυνατά,
λεπίδες σε κάθε συναίσθημα, μιλάει το δίκαιο και η καρδιά.
Ένα πουλί φανταστικό, της ανθρώπινης ουσίας και της αδικίας κοφτερό.
Ταράζει τα στάσιμα και τα δεδομένα,
προκαλεί σεισμούς, αναταράζει της αδικίας τα πεπραγμένα.
Τρικυμία και τυφώνας,
κύματα, παλίρροιες και παγετώνας.
Αλλά η φωτιά να υποβόσκει, να είναι εκεί και να μας νιώθει.
Φτερά του ανέμου, μια φιγούρα,
μιας του ουρανού αιθέριας μπροσούρας.
Άγγελος με ξίφος στην θωριά, ανάταση ψυχής η κορμοστασιά.
Δύναμη, φλόγα και νυχτιά, μυστήριο φως,
Ενας της κοσμογονίας δίκαιος φρουρός.
11-10-2016. Ανάταση, νεμεσις
Πίνακας: Σέργιος κοκκορης
