Poem:Stamatina Vathi, 29-9-2016
Ενα μαχαίρι διαπεραστικό, κόβει ψυχή και αναπνοή στα δυό.
Είναι της απουσίας η σιωπή, ένα δάκρυ χωρίς γιατί.
Μια κλεψύδρα η καρδιά, κόκκινη στο αίμα να προσδοκά,
ένα χαμένο στο χρόνο γιατί, μια θέση στην ψυχή κενή.
Ένα σκοτάδι να σε παρασύρει, να σε κυκλώνει, να σε εξεγήρει.
Δύο λέξεις, μια παρουσία προσδοκάς, όλα γκρεμίζονται μεμιάς.
Πληγή που με το χρόνο θεριεύει, η έλλειψη της μορφής του να σε παγώνει, να σε θωπεύει.
Μια κούκλα χωρίς αναπνοή, μια φιγούρα στο παραμύθι της ζωής.
Τυφώνας δυνατός μέσα σου, σκληρός.
Μια κουκκίδα χωρίς οντότητα, μοναχός.
Οι ώρες περνούν, χείμαρροι δυνατοί,
παρασύρουν κάθε ελπίδα, κάθε προσμονή.
Η έλλειψη αφόρητη να χτυπά αλύπητα την καρδιά,
κεραυνός και αστραπή να την βροντά.
Φωτιά να καίει τα σωθικά χωρίς ίχνος ανθρωπιάς.
Δάκρυ, διαμάντι στην άκρη του ματιού,
ένα αδυσώπητο άδειασμα του μυαλού.
Ο χρόνος ήχος λυπητερός,ο καιρός μέσα σου φαρμακερός.
Ένα μήνυμα, κάποιο ίχνος ζωής,
μέσα στης λήθης το βιβλίο έχεις ξεχαστεί.
Είναι η ώρα με τα δικά σου πλέον θεριά,
να καταλάβεις πράξεις, αισθήματα και λόγια αληθινά.
Στάζει αίμα, ποτάμι καυτό.
Είναι σημάδι της πληγής, ράπισμα δυνατό της αναμονής.
Κάρβουνο σφραγίδα στο μυαλό,
κοπίδι στις φλέβες κοφτερό.
Ανάσα χωρίς θαμπάδα στο ποτήρι,
φιγούρα χωρίς ζωή, ένα ανδρείκελο χωρίς πυγμή στης σχέσης το τρεχαντήρι.
Κομμένο το γέλιο, σκληρή η ματιά,
χωρίς ελπίδα, χωρίς γιατρειά.
