Poem: Stamatina Vathi
26-5-2017
Να εδώ σε αυτές τις καμπύλες,
φρούτο δροσερό του Αυγούστου,
βελούδο και μέλι καμωμένο,
κάθισα να χύσω δάκρυ,
να πω ένα παράπονο από της ψυχής τα βάθη.
Να πάρω ανάσταση, να νιώσω ζωή,
να φίλησω τρυφερά, να κλάψω ως το πρωί.
Να βάλω τα δάχτυλα μου, να νιώσω,
να ρουφήξω όλη την καρδιά, να βρω το φως μου.
Βουνά, πλαγιές, ποτάμια,
Αυγουστιάτικα φεγγάρια.
Έτσι μου είπες, ψυχή με ψυχή,
αλλά τα πρέπει και τα γιατί γίνανε απάτητα γεφύρια,
γίνανε ουρανοί μακρινοί.
Και εσύ χαμένος σε μια λογική,
να ξέρω ότι στο πιο βαθύ σκοτάδι να έχεις χαθεί.
Με πλήγωσες πολύ.
Και εσύ χαμένος στον εγωισμό σου,
θα χάσεις το άλλο σου μισό σου.
Ο έρωτας είναι τυφλός,
χωρίς λογική, είναι τρελός,
μέσα στα σύννεφα ήλιος καυτός.
