Ποίημα: Stamatina Vathi
9-8-2016
Στάχυ στο απάντεμα του ήλιου,
να προσμετρά τις ώρες,
στου απαλού αέρα τις νότες.
Χρυσιζουν τον ορίζοντα πέρα έως πέρα,
οι ηλιαχτίδες του με φοβέρα και ανάγκη,
να ανανεώσουν τους όρκους τους,
με της γης την ευωδιαστή αγάπη.
Να μιλούν για δύο σώματα,
μες του σύμπαντος την πόρτα.
Δύο κορμιά με τόσες αντιθέσεις,
αλλά αν το δεις με τα μάτια τα αληθινά,
είναι δύο μεγάλοι εραστές ψυχής.
Ένας ήλιος και ένα φεγγάρι,
στου μικρόκοσμου της γης,
γείτονες μιας ζωής,
αντίπαλοι και εχθροί φαινομενικοί,
αλλά μοιραίο το να βρεθούν κάποτε μαζί.
Είναι ταγμένοι εραστές, μοιραίες, ενωτικές καρδιές.
Στάχυ και εσύ,
πιστός και σιωπηλός μάρτυρας της ζωής,
βλέπεις και εσύ τους εραστές,
που παιδεύονται εδώ και πολλές ζωές.
Είναι γραφτό να συναντηθούν,
ένα στενό τους χωρίζει για να αναγεννηθούν.
Μέρα την μέρα θα την αποζητά και πιο πολύ.
Μιλούν με το βλέμμα της ψυχής,
της αναντικατάστατης δίδυμης αναπνοής.
Μέλισσες θα ξεκινήσουν να βουίζουν,
θα του πιλατευουν τα αυτιά του,
θα του την θυμίζουν.
Θα αποζητά το χαμόγελό της,
θα τον καλεί στο όνειρο της.
Θα θέλει απεγνωσμένα να την συναντήσει,
θα καταλάβει ότι ήταν η μορφή της,
που είχε στο παρελθόν αγαπήσει.
Τότε τον είχε πονέσει, τώρα ήρθε να τον γιατρέψει. ?
Φωτογραφία:Makis Bitos
