Ποίημα: Stamatina Vathi
8-8-2016
Σαν φυλλαράκι η καρδιά μου σε κάθε χαμόγελο σου.
Στο μονοπάτι του κορμιού σου χαμένη,
δύο χείλη, δύο μάτια, μια ψυχή που σε περιμένει.
Κρέμομαι από το στόμα σου, κοιτάω βαθιά το βλέμμα σου,
χάνομαι στην αγκαλιά σου την πορφυρένια σου.
Φοβάμαι μην φυσήξει άνεμος δυνατός.
Μην με στροβιλίσει με πυγμή και με πάρει μακριά σου με ορμή.
Κράταμε σαν δέντρο με ρίζες βαθιές,
μην φύγω με του αέρα τις δυνατές ριπές.
Είσαι ο δικός μου ο Θεός, μην πάω σε ξένους ουρανούς.
Σφίξε με, Σφίξε με περίσσεια ρωμη και αντίσταση τρομερή.
Ο βόρειος άνεμος με αποζητεί.
Μην με αφήνεις θα χαθώ, σε μέρη μακρινά θα αφιερωθώ.
Κάνε τα χέρια σου κλαδιά, το κορμί σου φύλακα μου σθεναρό.
Γιατί αγάπη μου μπορεί να μην σε ξαναδώ, αν με αφήσεις θα χαθώ.
Φωτογραφία: Stavros Troul
