Ποίημα :Stamatina Vathi
7-8-2016
Σαν γαλάζια ασημόσκονη μια θάλασσα η ματιά,
βαρκούλες να αρμενίζουνε στων ματιών σου την θωριά.
Να χάνονται ναύτες στα βάθη τους,ζητώντας να δουν τον βυθό.
Να ανακαλύψουν της ψυχής σου τον ατελείωτο θησαυρό.
Ο ουρανός ολόκληρος να γέρνει για να σε δει,
να αγκαλιάζει τους κάμπους σου, τα βουνά και όλη την γη.
Όλη γεμάτη με πλούσια σε ιστορία μορφή,
μέσα στον χρόνο να χάνονται, σε έπη να έχουν γραφτεί.
Να έχεις προδωθεί αλύπητα και να έχεις σκλαβωθεί,
αλλά πάντα αγέρωχη να συνεχίζεις στην ζωή.
Να έχεις φορέσει και στέμμα ένα βουνό με θεούς,
να έχεις μείνει ρακένδυτη χρωστώντας πολλούς οβολούς.
Όμως ποτέ δεν μπορούν να σου πάρουνε το πιο σημαντικό.
Ότι εσύ είσαι υπεύθυνη για την δημοκρατία και τον πολιτισμό. Η προσφορά σου ακλόνητη και απροσδιόριστη σε αξία,
σε όλη την παγκόσμια, οικουμενική κοινωνία.
Είσαι μια μικροκαμωμενη Βασίλισσα που έχει για πετράδια,
πάνω στο γαλάζιο το φόντο της τα νησιά της σαν διαμάντια.
Η φλόγα από εσένα ξεκίνησε πρωσθάρα των ολυμπιακών αγώνων,
μάνα μεγάλων ιδανικών και άξιων αγώνων.
Το κλίμα σου και η θέση σου μοναδική στον χάρτη,
όσο και να σε χτυπούν εσύ θα αναγεννάσαι από την στάχτη.
Γιατί δεν ξέρουν το πιο σημαντικό, ότι είσαι συνυφασμένη με την παγκόσμια ιστορία,
και η δική σου η καταστροφή σημαίνει ολόκληρη του ανθρώπινου γένους την επικυριαρχία.
Είσαι η γαλάζια η Ελλάδα μας, με τις άκρη σε άκρη ακτές της.
Με την ιστορία της και τις διδαχές της.
Όσο φτωχή και αν θέλουν να σε κάνουν,
να φοβηθούν τον όλεθρο που θα έρθει και δεν θα προφτάνουν.
