Wings of Stars (Φτερά των Αστεριών)

Ποίημα: Stamatina Vathi

Αν με ρωτούσες ένα χρώμα να σου πω γλυκέ ταξιδευτή για την πατρίδα μου, γαλάζιο θα σου λεγα!!
Γαλάζιες γλυκές πινελιές στεφανωμενες με Δάφνη και Ελιά.
Γαλάζιες ακρογιαλιές, ονειρικές, του μύθου, με χάρη και ομορφιά.

Μέσα σε ένα αργοσυρτο χορό τα Θαλασσοπουλια να παίζουν με τα κύματα και τον ουρανό.
Και οι ηλιαχτίδες να χαϊδεύουν όλη τη φύση σαν νύμφες θεϊκές και πλανευτρες εξουσιαστικές.
Ένας Ηλιος γητευτής, αποπλανητής του νου και των αισθήσεων.
Ένα φεγγάρι θεϊκό, πανλαμπρο και γοητευτικό.

Όλες οι αποχρώσεις του μπλε.
Να αγναντευεις και να ηρεμείς.
Να αισθάνεσαι και να ερωτεύεσαι.
Η Ελλάδα μια Βασίλισσα γλυκιά στα γαλάζια ντυμένη,
με έναν Ολυμπο για στέμμα και στολίδια, άξια και θαυμαστά.,
τα αρχαία μνημεία της και τις διδαχες της.

Ότι και να γίνει, όσο και να χτυπηθεί η ιστορία της δεν σβηνεται.
Είναι γραμμένη στα κύτταρα της, στα βουνά της, στην παντοκρατορα θάλασσα της.
Είναι η αναπνοή, η κοιτίδα της ζωής!
Αγναντευω και γνωρίζω και το πιο σημαντικό, ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ.
Και το γαλάζιο πέρα ως πέρα! Να χάνεται ο νους!

Φωτογραφία: Aris Margas, Φωτογραφίες της ΕΛΛΆΔΑΣ

Ποίημα: Stamatina Vathi

Μέσα σε δρόμους της φωτιάς και μονοπάτια της μοναξιάς,
έβαλλα σε πόλεμο τον νου και σε καταδίκη του ουρανού.
Κόκκινα του πάθους τα φιλιά, μα πού είναι μακρινά,
σε καράβια αλαργινά και ακριβοθώρητα φευγιά.

Αχ ουρανέ μου πορφυρέ, λατρεμένε και ονειρικέ,
δώσε μου μια σκούνα με πανιά και άνεμο κάνε τα πουλιά.
Έχω μια αγάπη του παραμυθιού, πάνω στα αστέρια του Θεού,
ένα φεγγάρι να τραγουδά και η γη να με ταρακουνά.

Στην στράτα των ποιητών, των γαλαξιών και των θεών,
μέσα σε πορφυρολαμπρα ατιά και αετοπύρινα φιλιά,
είδα έναν ήλιο φωτεινό να μου Γελα με την καρδιά,
να με αγκαλιάζει δυνατά, να με νανούριζει θαλασσινά.

Τα κύματα να μου τραγουδούν για την αγάπη να μιλούν.
Η αστραπή στην ματιά και η βροντη στη μιλιά.
Ένας κόσμος μια ματιά όλη η ζωή για δύο φιλιά,
Μέσα στου δικού μου την αγκαλιά.

Φεγγάρι την στράτα φώτισε, δώσε μου γλύκα στην ψυχή,
Φτερά στους ώμους της ζωής και ονειρόσκονη φυγής.
Φλόγα και πάγος τρομερός, ο αναπάντεχος ξεσηκωμός,
στου ωκεανού την θωριά και του ουρανού την ομορφιά.
2-6-2016
Φωτογραφία: Makis Bitos

Poem: Stamatina Vathi

As I see the tree trembling by the air,
leaves are talking, singing with fair.
They are laughing and crying, telling a little prayer.
The sun is going to sleep,
feeling exhausted giving all his strength and talking with the clouds and the wind,
giving them all his gold and orange color as a gift.

An owl is preparing to dance with the Stars,
she is watching the gold in the open sky.
Oh my wise owl tell us what you see,
the leaves are asking her with all their voice like human beings.
The sun is acting like he can’t hear,
he knows that the night will give the solution to the problem at once.

Don’t talk so much leaves.
Look the king is going to sleep.
See the deep orange, see the gold,
the nature is giving all we want.
I am waiting the moon, I am waiting the night,
the stars and all of creatures in our lives.
I see the wings, I see the horse,
is running to us with all his force.

I see a woman with stars on her hair
and the moon in her eyes like diamonds rare.
I see a man, oh how powerful he is,
you think that he is common
but he is a hidden King.
His blood in his vein is calling for justice and no pain.
Oh woman with the moon tell me what will be soon.

Φωτογραφία: Euaggelia Katsarou

Poem: Stamatina Vathi

Ώ μια πονεμένη ψυχή, από το ψέμα και την κακία που έχει χτυπηθεί.
Πόδια γυμνά σε εσένα πάνω Γη, μάτια ψηλά στον ουρανό με προσμονή,
είναι χτυπημένη πολύ.
Παίρνει νερό από τον Αχέροντα ποταμό,
χώμα από της σκιά μιας βελανιδιάς το ιερό,
κάθεται κάτω στο χώμα ταπεινά,
με των ματιών της τα δάκρυα στη γη ρίχνει σταγόνα και δάκρυ από την πληγή της ψυχής και αποζητά.
Πληγές και αίμα στην μάνα την Γη,
γέλιο και δάκρυ από της καρδιάς την ρίζα την μοναδική
και ζητά δίκαιο και ανταπόδωση σε ότι έχει συμβεί.

Ο χτύπος να ραγίσει,
την κατάρα στο κόρφο αυτής που την εκστόμισε να γυρίσει,
αυτής της κακιάς πνοής που δεν σεβάστηκε την ψυχή από το αίμα της που είναι στο χώμα βαθιά καταγης.
Να γυρίσει στο αίμα που αγαπά τόσο πολύ και όχι στο δικό μου,
στο μοναδικό καρπό της δικής σου ιέρειας που κάθεται εδώ μπρος σου.
Σε εσένα φωνάζω Μάνα Γη!
Και εσύ Ουρανέ και εσύ φεγγάρι,
Ήλιε μου εσύ της κορώνας μου μαργαριτάρι,
σε σας ζητώ την πιο μεγάλη χάρη.
Τον πόνο της καρδιάς μου και της ψυχής μου ο αγέρας μακριά να πάρει.

Θυμηθείτε, θυμηθείτε όταν σας κοιτούσα εκεί ψηλά, με τι ψυχή, με τι όνειρα καθάρια και παιδικά.
Θυμηθείτε, θυμηθείτε που πήγα την μέλισσα να βοηθήσω να σωθεί
και πως δάκρυσα όταν της έφυγε η ψυχή.
Πως αγαπούσα τον άνθρωπο εγώ
και πόσο αθώα τηρούσα τον ουρανό.
Πως απονηρευτα βοηθούσα τον κάθε σκοπό
και το ασημί και το χρυσό δεν είχα ποτέ μου για Θεό.
Θυμηθείτε αυτά τα μάτια που έβλεπε τα αστέρια με ανοιχτά φτερά,
που με το φεγγάρι κοιμόταν αγκαλιά.
Θυμηθείτε.

Φωτογραφία:Παύλος Παυλίδης