Wings of Stars (Φτερά των Αστεριών)

Poem : Stamatina Vathi

4-8-2019
Τουρλίτης

Τουρλίτης φωτός,
φλόγας επιδεικτικός,
φάρος σταθερός.

Πορφυρόλουστα σκληρός,
καταιγιστικά λαμπρός.

Κύκλος και χάδι,
της αγάπης σημάδι,
ώμος φλογερός.

Πρώτες αχτίδες ήλιου,
στάλες, πουλιά, αγκαλιά.

Poem : Stamatina Vathi

Πορφυρόλαμπρες
29-7-2019

Πορφυρόλαμπρες,
καταδυναστευτικές,
στο νου, στις καρδιές.

Νύμφες, μάγισσες, φιλί,
δύση και γλυκό κρασί.

Οι ηλιαχτίδες,
ξεσηκωτικές πηγές,
ήλιου μαγικές.

Λαλίστατοι ζωηροί,
παλμοί, ρυθμοί, παφλασμοί.

Poem : Stamatina Vathi

Γαλάζιο φως…

26-7-2019

Γαλάζιο φως,
Θάλασσα και ουρανός,
νιφάδες, ρυθμός.

Στόματα ονειρικά,
κύματα και αγκαλιά.

Κλωστές χρυσαφιές,
πορφυρές δροσοσταλιές,
ματιές δροσερές.

Παφλασμοί ερωτικοί,
φτερουγίσματα, ζωή.

Poem : Stamatina Vathi

Ουράνιο άτι

26-7-2019

Αργέστης και Βορέας, Ζέφυρος και Νοτιάς,
κάρβουνα αναμμένα και μια μπουρού να αντηχεί δυνατά.
Λουλούδια να χορεύουν και νερό να χύνεται απαλά στη γη,
η ζωή έχει γιορτή.
Έρχονται προάγγελοι και σύντροφοι, καθένας με την εποχή, με δώρα μυρωμένοι, οι γιοι της ροδόσταμης Ηούς.
Η Σελήνη την χαιρετά πονηρά και ο Ήλιος την περιμένει ανυπόμονα για μια αγκαλιά.
Λακτίσματα και καλπασμοί
να ανοίξουν την πόρτα στης αδαμαντόλαμπρης Ανατολής την αρχή.

Χλιμιντρίσματα και αλαλαγμοί,
ουράνιο άτι να τρέχει στην Χαραυγή.
Πλατύφωτη και αιθέρια κόρη,
σύννεφα χρυσά και υδάτινα του στερεώματος ατίθαση κώμη.
Χτυπούν, χτυπούν όλο και πιο δυνατά,
οπλές, φωνές, ρουθουνίσματα, χρωμόλουστες φανταστικές πυρκαγιές.
Φτερά και ροδόσταμο,
σταγόνες υδάτινες, νέκταρ του ουρανού, θεϊκή δροσοσταλιά.
Υδρίες που στολίζουν με διάφανες πιτσιλιές
το πέπλο της Κυράς του νέου πρωινού.

Θαλάσσια νέφη, κεραυνοί και καταιγίδες,
δύναμη να ξετυλίγεται αποθεωτική,
μούσες να χορεύουν εδώ και εκεί,
πάνω στις κορφές των αθάνατων βουνών,
οι τέχνες έχουν χορό.
Χαίτη του έναστρου ουρανού,
να σέρνει το άρμα των πρώτων αχτίδων του ρόδινου ξεσηκωμού.
Πέπλα χρυσοποίκιλτα,
ροζ, κόκκινα, γαλαξιακά ευρήματα.
Αιθέρια ενδιαιτήματα.
Πόσο αγέρωχο, πόσο θεϊκό, πόσο ουράνιο,
πόσο δυνατό!
Τρέχει και περνά και το βράδυ κάθεται εκεί ψηλά,
με άστρα στολισμένο να μας κοιτά και να χαμογελά.
Ξέρει πολλά, ναι ξέρει πολλά.
Νερό, γη και φωτιά, αγέρας να του ανακατεύει την κόμη, άστρα φωτεινά.

Πίνακας : Konstantina Kratimenou

Poem : Stamatina Vathi

25-7-2019
Αιωνιότητα

Τι είναι χρόνος?? Τι αιωνιότητα?? Τι ζωή??
Ξύσε με πάθος,
με νύχια και ράμφος,
αυτό το αγκωνάρι στη μέση της γης.
Κόκκινες πινελιές, οι μικρές χαρές και στιγμές,
να φωτίζουν τον χρόνο που κυλά,
ατίθασο ποτάμι που πίσω δε γυρνά.
Μόνο οι μνήμες, οι μνήμες που ξεπηδούν σαν αχτίδες,
να εισχωρούν παντού,
να φέρνουν αισθήσεις και γεύσεις ενός παλιού καιρού, δροσοσταλίδες.
Και το δάκρυ και αυτό σταλιές δροσερές, πότε για λύπη πότε για χαρές,
να αφήνει σημάδια πάνω στον καμβά,
να τα παρασύρει μακριά,
να τα γράφει μυστικά από παλιές εποχές.

Κάθε χίλια χρόνια ένας αετός να προσπαθεί,
να λειάνει τον βράχο,
τον λίγο χρόνο που έχουμε στο βιβλίο της ζωής, μια ελπίδα ότι νικούμε τον Χάρο.
Αλλά αυτός πανάθεμά των δεν είναι ολιγαρκής,
θέλει τριβή, τριβή και περισσότερο χρόνο,
το ρολόι μας αφηνιασμένα τρέχει για κάθε σημάδι αναπνοής,
εντεταλμένος συμβουλάτορας μομφής στον ατέλειωτο δρόμο.
Είναι τύραννος, του νήματος ο εκτελεστής.
Μια ματιά στην αιωνιότητα…
Μια ματιά….
Κάμποι, ραχούλες, δέντρα, ζωντανά.
Και ο λεπτοδείκτης να μας πιλατεύει,
να είναι υποκειμενικός,
μαζί μας να χωρατεύει.
Έλα γλυκό μου πουλί, πέτα δυνατά,
ένα δάκρυ μέσα στην αθανασία, μια κοψιά.
Θέλω να γίνω ένα με τις παπαρούνες,
να παίξω, να συρθώ,
να ζήσω την κάθε στιγμή, στο γήρας να εναντιωθώ.
Πέτα, πέτα σου λέω… Έλα πιο κοντά.
Ξύσε με πάθος, με νύχια και ράμφος.
Έλα…. Στο ζητώ.

Πίνακας : Ανδρεας Σιαχος

Poem : Stamatina Vathi

Σελήνη εξουσιαστική.

24-7-2019

Αγέρι, φεγγάρι και σεληνοφώς,
ποτάμι από χρυσάφι της καρδιάς σοφός.
Δυο χείλη του ουρανού θελκτικές καμπύλες κλωστές,
βήμα που ανταρτεύει του μυαλού την ευθεία,
σεληνιακές διαδρομές.
Γυναίκα, οπτασία, γαλαξιακή συμφωνία,
αστέρι που γυρίζει σε συμπαντική αλληλουχία.

Τι αστέρια, τι αστρικά νέφη,
φιλήδονα χείλη, της αγάπης το ντέφι.
Στήθη στητά, μαγνητικά πεδία,
της σκέψης και του κορμιού γλυκιά κυριαρχία.
Έρεε, έρεε το φως διάφανο πάνω στην επιδερμίδα,
αέριο οξυγόνο να πάρει μια ανάσα το αρσενικό στην δροσοσταλίδα.
Και ο Πόθος φούντωνε το μυαλό,
το έκανε να τρέχει ασύστολα και όσο αντέξει, αδυσώπητα σκληρό.

“Ωωωω…πολύ σε αγαπώ….
Πολύ φεγγαρένια μου σε αγαπώ!
Σταγόνα από αλκοόλ να σβήσει το πάθος που λάβα καίει καυτό.
Κάθε κέντρο μου σου ανήκει,
βάσανό μου, λατρεία μου και λήθη.
Πως να σε ξεχάσω?? Πες μου πως??
Του φεγγαρένιου σου ποταμού θέλω να γίνω οδηγός.
Πως λικνίζεσαι, πως περπατάς,
θέλω να γύρω το κορμί μου επάνω σου,
καβαλάρης με μιας.
Τι λάσα, τι σπιρούνια θεϊκά,
ατίθασο άτι που πετάς μακριά.
Θεϊκή ανατριχίλα…
Ωωωωωω ναι. Θεϊκή ανατριχίλα. ”

” Ελίσσομαι και γυρίζω,
μια αδειάζω από αγάπη, μια γεμίζω.
Φτερά έχω στην καρδιά,
αγέρα και φωτιά βαθιά μέσα στην ματιά.
Θάλασσες φουντώνω και ηρεμώ,
μήτρες και νερό σε περιοδικό σκοπό
κινώ.
Ναιιιιιι… Θα εκραγώ….
Φεγγαρόλουστη και ονειρική,
άυλη, άπιαστη και υπερβατική.
Ποτέ σταθερή μα πάντα εκεί,
δορυφόρος σου αναπνοή και ζωή.
Στήθη, θάλασσες, ροές,
βουνά που απαιτούν φιλιά αληθινά,
ανατροπές.
Έλα, έλα την σάρκα μου να γευτείς,
άτια να καλπάζουν σε κάθε γωνιά,
καταδυναστευτική.
Φίλα με, φίλα με καυτά.
Φλόγα που ρέει στην ύλη δυνατά. ”

Μη… Μη…
Το μυαλό σου θα το υποτάξει,
δούλος και υπηρέτης της,
της ψυχής σου αντάρτης.
Κοίτα, κοίτα πως γυρνά,
πως ελίσσεται, πως όλα τα ξεπερνά!
Κινεί βουνά,
φέρνει καταιγίδες, καταστροφές,
μέσα σου θα αποτυπωθεί,
ηφαίστεια και λάβα θα συρθεί,
έκρηξη στο στόμα, στην ψυχή,
σε δεδομένα θα εναντιωθεί.
Θα σε υποτάξει! Προσοχή!

Κύκλος, κύκλος και καμπύλες σε περιοδική ροή.

Άραγε τι είναι ελεύθερος, τι πολιορκημένος,
τι σκλάβος μέσα σε αόρατη σιδεριά, του έρωτα λαβωμένος.
Τι θέλουμε, τι ζητάμε,
φουρτούνες και νηνεμίες,
έρωτα και τρικυμίες κυβερνάμε.
Λιμάνια και φάρους,
γυναίκες φεγγάρια,
αέρινους χρυσαφένιους γλάρους,
όμορφα δυνατά παλικάρια.

Γυναίκα, Σελήνη, ψυχή,
αστρικά νέφη,
ζωή υπερβατική.

Πίνακας : Stauroula Andreou

Poem : Stamatina Vathi

Το παγκάκι

23-7-2019

Κάθε παφλασμός και αναστεναγμός.
Κύματα, σκέψεις και καημός.
Ήταν μοναχικό αυτό το παγκάκι,
του έλειπε η συντροφιά,
η αγκαλιά μέσα στο βραδάκι.
Δυο λόγια γλυκά,
μάτια ζευγάρια να αγναντεύουν μακριά.
Ίσως να ονειρεύονται ναυμαχίες,
όνειρα, ελπίδες, γλυκές συγκυρίες.

Δέντρα ζευγάρια,
κλαδιά και χτυποκάρδια.
Γεύονταν την αλμύρα,
τον θαλασσινό αγέρα,
τα θαλασσοπούλια,
την καταιγίδα.
Ξύλο και σίδερο εκεί στητό,
να περιμένει να ακούσει το σ’αγαπώ.
Να ακούσει φωνές να τουρτουρίζουν,
από αγάπη καρδιές να πεταρίζουν.
Την ήθελε την αγκαλιά, την αποζητούσε,
μέσα στην μοναξιά με τα φύλλα και την θάλασσα σιγοτραγουδούσε.

Ο αγέρας μια δυνατά, μια γλυκά το διαπερνούσε
και του θύμιζε την παρέα που κάθε μέρα αναζητούσε.
Μοναξιά. Σαν σταγόνα απο αλμύρα στην ματωμένη καρδιά.
Έκανε κάθε μέρα πόλεμο με τον εαυτό του,
καλούσε κάθε πλάσμα να καθήσει, να ξαποστάσει στον κορμό του.
Ανατρίχιαζε από χαρά όταν άκουγε ομιλίες,
έβλεπε χάδια και φιλιά, λατρείες.

Μια μητέρα με ένα μικρό,
ένα ζευγάρι χέρι με χέρι
και φιλί στο στόμα καυτό.
Ήθελε παρέα,
ήθελε ένα άγγιγμα γλυκό.
Ίσως και φωνές,
μια μπάλα να πετάει στο γυαλό.
Ήθελε κόσμο και χαρές,
φωνές από παιδιά
να του σπάνε τις σιωπές.

Η θάλασσα ήταν σύντροφος μέσα στην μοναξιά,
το ίδιο και τα δέντρα,
να του συντροφεύουν το μοναχικό κορμί πειθήνια με χαρά.
Αλλά περίμενε πως και πως ανθρώπινα λόγια και σιωπές,
τους καταλάβαινε και ας ήταν υλικό χωρίς χτύπο καρδιάς και ψυχές.
Ένιωθε ότι ήταν ζωντανό
και μερικές φορές ένιωθε ότι είχε τόσες ζωές που πονούσαν και λάτρευαν το κάθε λεπτό.

Ρουφούσε, ρουφούσε αγέρα και βροχή,
ήλιο να καίει και κρύο με βροντή.
Αλλά έτσι ήταν η ζωή.
Αποζητούσε ένα ανθρώπινο χάδι,
λίγη άυλη στοργή.
Πόσο του άρεσε να φιλοξενεί ζευγαράκια,
έλαμπε η καρδιά του,
με τα φιλιά είχε μεράκια.
Ο ήλιος του χάιδεψε το ξύλο
και το μέταλλο έλαμψε σαν χρυσός με ζήλο.

Ας ξεχαστεί λοιπόν να ατενίζει το κύμα.
Να δέχεται χάδια από τα πεσμένα φύλλα.
Και ο αγέρας να τον γαργαλάει,
παρέες και λόγια να αναζητάει.

Πίνακας : Μιχάλης Μιχαλάκης

Poem : Stamatina Vathi

21-7-2019

Μια ηλιαχτίδα με φτερά,
έκανε ήχο και έπλεξε καμαρωτά,
στα άνθη της φούξιας βουκαμβίλιας,
έρωτας και ανατριχίλα.
Της τραγούδησε ερωτικά,
με γλυκόλογα και με χαρά,
για την γέννα της αγάπης και του νοτιά
πάνω στα σύννεφα για την χαμένη Ατλαντίδα.

Φτερουγίσματα και γλυκολαλήματα,
αναρριχόμενα σκιρτήματα
νιές και νιοί σε κύκλο για χορό,
για του καλοκαιριού τον ήχο το γλυκό,
όπου σκιρτούν των αθανάτων οι καρδιές
και στον Όλυμπο έχουν χαρές.
Ακούς τους ήχους από την λύρα,
στης Αρκαδίας τα ψηλά γεφύρια.

Βότανα και θυμάρι,
ρίγανη, δεντρολίβανο, φασκόμηλο που τον γερο τον κάνει παλληκάρι.
Και οι νύμφες να χορεύουν,
με τον αγέρα να ανταρτεύουν,
να φτάνουν μέχρι την ακροθαλασσιά,
με του φλοίσβου την μυρωδιά,
να αγναντεύουνε βαρκούλες,
παλικάρια και μακρινές ραχούλες.

Οι πεταλούδες να ταλαντώνονται,
με του ήλιου τα χάδια να ξεσηκώνονται
και ο αγέρας ο θαλασσινός να τις κάνει όλο και πιο δεινές χορεύτριες,
μέντορας αληθινός.
Οι δονήσεις να παρασύρονται σε κάθε πλαγιά,
σε κάθε κύμα, κάθε αγκαλιά,
η φύση έχει χαρά και η Δήμητρα έχει βάλει τα καλά.

Στάχυα και σταφύλια,
κρασί να τρέχει άφθονο,
πελαγίσια βουκαμβίλια.
Φλόγες να ζουζουνίζουν στον αγέρα,
να σκιρτούν από του ήχου την φλογέρα,
καρδιές να τυμπανίζουν,
μάγουλα να αναψοκοκκινίζουν.
Τα κύματα μηνύματα να στέλνουν,
για δάφνη και ελιά να απαγγέλλουν.

Νέκταρ και γύρη προσφορά,
ίαμα για την ψυχή και την καρδιά,
γλάροι ταξιδευτές στον ουρανό
και η Επίδαυρος έχει χορό.
Λαοί της θάλασσας και της γης καμάρια,
όλη η Μεσόγειος και τα παράλια,
χέρι στο χέρι σε έναν σκοπό,
η φύση γεννά, έχει ρυθμό.
Άκου πως κελαηδούν τα τζιτζίκια,
τα ονειροπούλια λένε συγχαρίκια.

Αλαβάστρινα σύννεφα και αστέρια,
ήλιος, φεγγάρι και πεφταστέρια,
ο Άδης έχει στεναχωρηθεί για της αγάπης του την φυγή.
Μια καρακάξα χαιρετά ένα τρυγόνι,
μια ανακωχή στου απομεσήμερου το ζεστό αλώνι.
Φούστες και πυρκαγιές,
κόκκινα χείλη και πονηρές ματιές.

Φυσάει ο πουνέντες, φυσάει δροσερά,
να ξεθυμάνει την κάψα στην ματιά,
οι μέλισσες σιγοτραγουδούν
και τα τριζόνια
παίζουν και ερωτοτροπούν.
Μια καμπάνα χτυπά για τον εσπερινό
και τα περιστέρια ζωγραφίζουν με λευκό τον ουρανό.

Τα κυπαρίσσια χαϊδεύουν τα φτερά τους,
με το αφρό και τις αχτίδες λένε τα μυστικά τους.
Τα σκυλιά αλυχτούν από το ιερό του Ασκληπιού,
οι ιερές πέτρες δίνουν χρησμό.
Κύκλοι και ταλαντώσεις,
ηφαίστεια, Φλόγες και ουράνιες συμπτώσεις.
Η γη έχει γιορτή.
Οίνος, καρδιά και προσμονή.
Μια πεταλούδα χτυπά τα φτερά,
στης βουκαμβίλιας την αναρριχώμενη σειρά.

Τζιτζίκια μην σταματάτε,
ούτε εσείς αηδόνια,
τραγουδάτε.
Η φύση γεννά.

Φωτογραφία : Ευαγγελία Κατσαρού

Poem : Stamatina Vathi

18-7-2019

Ζέφυρος δροσιάς,
πανιά καλοτάξιδα,
κύματα πουλιά.

Ο ελαφροφτέρουγος
έρωτας και ψίθυρος

Poem : Stamatina Vathi

Σύννεφα, κύματα…

15-7-2019

Είχε πάρει όλο το βιολετί από τα χείλη της,
όπως τα πίεζε αμήχανα με τα αλαβάστρινά της δόντια.
Τα στήθη της περιστέρια λευκά που παλλόντουσαν από τα βέλη ενός έρωτα χαμένου στο πυρόλουστο γιόμα.

Σύννεφα σαρκόλουστα με φορτίο γεμάτα,
να θέλουν να εκραγούν,
αντάρτες πλουμιστοί με πόθο και νιάτα.
Έλαμπε, έλαμπε ο ιδρώτας πάνω στο μέτωπο και εκεί στην αρχή της σχισμάδας
και η καρδερίνα κελάηδαγε,
χτυπούσε και χόρευε μέσα από το φουστάνι, πορφυρή από αίμα και χάρη,
ελεύθερο άλογο χωρίς ηνία, άγρια θάλασσα.

Αυτό το λιλά είχε γίνει λουλούδι στο λαιμό,
σύννεφα στου αγέρα τον εξαντλητικό χορό.
Βοή, βοή και σαματάς, να αισθάνεσαι ότι η γη κουνιόταν, να χορεύεις, σαν φύλλο να πετάς.
Σύννεφα και κύματα σε έναν λικνισμό με μιας.

Τα σύννεφα κύματα θάλασσας σε ταραχή,
να διαφεντεύουν τον πόθο με προσμονή,
χτύπαγε η σμίλη πάνω στο κορμί,
έπλαθε τα λάγνα βλέμματα με υπομονή.
Σφυρί ρυθμικό σε έναν ατέρμονο σκοπό
και η γη να έχει μεταμορφωθεί σε θάλασσα και αυτή,
να περιμένει την πρώτη αστραπή και βροντή.

Μύριζε πόθο καυτό, πύρινο και αμαρτωλό
και εκεί στο χώμα καταγής,
σπορά από λουλούδια και δέντρα να μοιράζει ο αγέρας ο γητευτής.
Μύριζε χώμα βρεγμένο και καρδιά,
μια καρδερίνα που πετούσε πάνω στα δικά του κλαδιά.

Ήταν η ώρα να αρχίσει η σιωπή,
να καθήσει ήρεμη πάνω στο κλαδί.
Να κλείσει τα μάτια της να ονειρευτεί
και πρωί πρωί να κελαηδήσει με την νέα αυγή.

Πίνακας : Ανδρεας Πετουσης