Poem : Stamatina Vathi
Ψυχή…
22-2-2020
Αυτό το γλυκοθρόισμα των φύλλων
πάνω στης γης το χώμα,
όπως φτερούγιζαν οι ψυχές,
πάνω στα πέταλα της λιλά ανεμώνης,
όλο το στερέωμα τρανταζόταν στο σώμα,
από της καρδιάς τους παλλόμενους ήχους.
Δάκρυ και ευχές,
αστέρια, κομήτες και ανατροπές.
Ένα παράπονο πνιχτό,
για ότι αγαπημένο πήρε ο αγέρας στο λεπτό,
σε ένα μακραίωνο ταξίδι,
με μόνο σταλαγματιές και αναφιλητό.
Σταλαγματιές ψυχής,
φτερά ζωής,
τι είναι εδώ,
τι θα βρεις…
Σύμπαντα, γαλαξίες,
ταξίδι της μεγάλης φυγής…
Πού είσαι μαμά??!!
Σε αγαπώ…
Την τελευταία πνοή σου,
το δάκρυ της ευχής σου,
η καρδιά της καρδιάς σου,
η ίδια η ψυχή σου.
Που είσαι μαμά??
Σε αγαπώ…
Δεν σε έχω ξεχάσει ποτέ στον κόσμο αυτό…
Φτερά, φτερά στα χέρια σου,
να στροβιλίζονται οι ψυχές,
αιθέριες, όμορφες και φωτεινές.
Δώσε τους φιλιά και κάντε ευχές,
για αυτόν εδώ το κόσμο τον πρόσκαιρο και απλανές.
Φωτογραφία : Savvas Nicolaides
