Poem : Stamatina Vathi
Η Παναγιά η Βρεττή…
16-2-2020
Μικρή και παραπονεμένη η Παναγιά,
να προσεύχεται για κάθε ζωντανό μέσα στην σιγαλιά
και να γίνεται ένα με της θάλασσας τους παφλασμούς,
βράχοι και τραχιά γη,
πέτρα και μαγική φωνή.
Γλυκολαλεί η κόρη η Βρεττή.
Φριτιλλάριες και πορφυρές δρακοντιές,
ροζ κυκλάμινα, μπλε ίριδες μαγευτικές,
όλα σε ένα χορό,
χώμα και πέτρα,
ήλιος και ουρανός.
Φιδαετοί, μπούφοι και μαυροπετρίτες,
καλντερίμια, κάστρα και τουλίπες,
όλα σε ένα εναγκαλισμό με της θάλασσας το μεράκι και της εκκλησίας το καμπαναριό.
Αν και μόνη και παρατημένη,
δίνει ευχές και περιμένει,
μια καμπάνα να ηχήσει
και ένα δάκρυ της μετάνειας να αναβλύσει.
Δάκρυ, δάκρυ άφεσης, δάκρυ προσμονής,
δάκρυ μιας άλλης ηρωικής εποχής,
πάνω στα λίθινα τοιχία της Παναγίας της Βρεττής.
Υγρό και ζεστό,
μέσα από το είναι της ψυχής,
δυνατό και καυτό,
να παρασύρει κάθε τι κακό
και να φέρει ήχους από ένα φανταστικό καμπαναριό…
Να φτάσει όλο και πιο μακριά,
να γίνει ένα με τους βράχους που κρέμονται άγρια και τα πουλιά ψηλά
και να τραγουδάει για ελπίδες,
για χρόνια παλιά και για λεβέντικες πικραλίδες.
Έτσι είναι αυτού του τόπου οι ψυχές…
Δυνατές και εκδικητικές.
Πέτρινες, σκληρές και ανθεκτικές.
Να αντέχουν παντού.
Μέσα στην καυτή ανάσα του ήλιου,
βεντέτες και όπλα,
κάτω από την ματιά του Θεού.
Πόσοι χάθηκαν για ένα γδικιωμό??
Νέοι, γέροι και πεταρούδια,
γίνανε πένθιμα τραγούδια κάτω από του ήλιου το λάβρο αγαθό.
Και μετά??!!
Χύθηκε όλο το δάκρυ,
έμεινε τοπίο άγριο και σκληρό.
Σκληρό και δυνατό,
πέτρινο, αγέρωχο και κοφτό.
Όπως η ματιά του πετρίτη,
που πετάει στον ουρανό.
Αλλά η φύση είναι φοίνικας και προσευχή,
μέσα από την στάχτη μπορεί να αναγεννηθεί,
όπως και κάθε δυνατή ψυχή,
που κάθε ημέρα προσεύχεται για αυτή η Παναγιά η Βρεττή…
Ακούω…
Ακούω τους ψιθύρους και τις προσευχές,
τα σιγανά λόγια όπως χτυπάει το κύμα πάνω στις ακτές,
τους αετούς που κράζουν από ψηλά
και τα γεράκια με τα μάτια τα κοφτά…
Κοιτάνε, κοιτάνε καλά…!!
Κάστρα και κουμπούρια,
δρομάκια και σιγαλιές.
Βράχια, φρύγανα και χώμα,
σφαίρες, βεντέτες και προσευχές…
Φώναξε, φώναξε κόρη,
για όλες τις αετόλουστες ψυχές.
