Poem : Stamatina Vathi
Γνώση και αιωνιότητα…
13-2-2020
Περιφερόμουν και αναρωτιόμουν…
Δέντρα με καρπούς,
φίδια και πονηρούς λογισμούς…
Άραγε τι να υπάρχει μετά??!!
Θάνατος, ζωή…??!!
Ψυχή που αιωρείται,
πνεύμα,
φως στην απέραντη σιωπή??
Χάρτινα καραβάκια σε γιγαντιαίους κυματισμούς,
αλυσίδες και δεσμοί,
κιβωτοί και καταποντισμοί??
Δέσμιοι, δέσμιοι στην ροή.
Γιατί άραγε να πιστεύω μόνο σε ότι βλέπω??!!
Πώς ξέρω ότι είναι μόνο αυτό και όχι κάτι άλλο που με τις πέντε αισθήσεις δεν μπορώ να δρέπω…??!!
Μα όλα είναι θέμα οπτικής.
Και εάν έχω εστιάσει στο δέντρο
και όχι σε όλο το δάσος κατά αρχής??!!
Απορίες, απορίες…
Θεοί και αθεΐες…
Και ο άνθρωπος εκεί…
Που δεν ξέρει εάν είναι θύμα ή θύτης κατά συρροή…
Ή μάλλον ξέρει αλλά δεν θέλει να το παραδεχτεί…
Θέλει να μολύνει,
να καταστρέφει ότι βρει…
Να έχει ουρανούς,
να δημιουργεί οχετούς…
Να σκοτώνει, να μειώνει
και όλα σε χρήμα να τα μετουσιώνει…
Να βρωμίζει, να θερίζει,
με ραδιενεργά υλικά και σκουπίδια τη γη που τον μεγαλώνει να γεμίζει.
Νερό…
Αυτό που είναι και το πρωτεύον συστατικό…
Να το κάνει τοξικό, ραδιενεργό,
με πλαστικά και αφιλόξενο στο κάθε ον…
Μόνο όποιος μεταλλαχθεί θα επιβιώσει…
Θα τρώει πλαστικά και χαρτιά ως κύρια βρώση.
Δέντρα στα νερά,
καράβια στα ανοιχτά,
αλλά η ψυχή να αγκομαχά,
γιατί υπάρχει και πονά…
“Δεν με βλέπουν??!!!”
Φωνάζει…
Και τα αόρατα χέρια μέσα στα κύτταρά της βάζει…
Ροπή,
ροπή στο μηδέν,
στο τίποτα,
στο ότι πιάνει σήμα κατατεθέν.
Μόνο υλικό, αλλά και αυτό αποπνικτικό,
να δημιουργεί φυλακές από την ρύπανση, το μπετόν.
Και όλοι στιβαγμένοι σε μια λογική,
σπίτι δουλειά, δουλειά σπίτι,
χωρίς υπέρβαση νοητική.
Κότες μέσα στην σειρά,
γεμάτες ορμόνες να γεννήσουν αυγά.
Αυγά χρυσά,
έτσι ώστε εάν μείνουμε από τροφή,
σαν τον Μίδα θα έχουμε χρυσό να χορτάσουμε την πείνα με υπομονή…
Αλλά…
Αλλά αυτή θεριεύει…
Θέλει φυσική τροφή,
νερό, έρωτα…
Να χορεύει…
Θέλει αγάπη,
γέλιο, καρδιά,
θέλει να τρίζει η φλόγα στο τζάκι,
γιορτή και αγκαλιά…
………..
Και οι αλυσίδες να μας δένουν όλο και πιο βαθιά…
Είλωτες,
ζητιάνοι,
στη σιλικόνη,
στα συμπληρώματα διατροφής,
στο σκοτάδι…
Και οι αλυσίδες κροταλίζουν…
Στέλνουν σήματα στο σύμπαν…
Στην αποδέσμευσή τους ελπίζουν…
Άνθρωπος…
Χαμένος…
Με λιμαριές και εμπόδια, ποδοπατημένος….
Σε ένα βωμό…
Σε ένα βωμό του κέρδους…
Σε ένα δεδομένο χωρίς αξία,
αντίκρισμα και ουσία…
Εάν ρωτήσεις εμένα…
Θα σου πω ότι πιστεύω…
Υπάρχει κάτι που εσύ και εγώ δεν βλέπω…
Μέσα στην ατέλεια,
η τελειότητα δωσμένη,
ο ρόλος του δυνατού,
που και αυτός θα φαγωθεί…
Η ειμαρμένη…
Άσε λοιπόν τα χάρτινα καράβια να ταξιδεύουν…
Ίσως υπάρχουν κανόνες που το υπαγορεύουν.
Ίσως ξέρουν ότι το ανέφικτο είναι εφικτό
και ότι αυτά μπορεί να επιπλέουν
γιατί έχουν κοντά τους τον Θεό…
Κάτι να πιστέψουν…
Να ελπίζουν…
Να αποτινάζουν αλυσίδες…
Σε γαλαξίες να σεργιανίζουν…
Τα δεδομένα είναι για να καταπατηθούν…
Υπάρχουν μνήμες,
δονήσεις,
ίσως κάτι πιο ανώτερο από τις πέντε αισθήσεις…
Η κάμπια που σέρνεται δεν σε βλέπει,
το πάτημά σου νιώθει και προσέχει…
Και το μυρμήγκι τρέχει για τροφή,
σε βλέπει αλλά δεν το ενδιαφέρεις.
Για να ζήσει έχει ορμή…
Δεν θέλει κανένας να υποφέρει…
Μόνο τροφή…
Αλλά…
Είσαι εκεί….
Εκεί…
Ίσως ένα “μυρμήγκι” να είσαι και εσύ που δεν σταματάς….
Αλλά…
Καταστρέφεις,
επεμβαίνεις,
κάνεις το φυσικό, αφύσικο,
στην καταστροφή ρέπεις….
Αντανακλάσεις,
εστιάσεις,
ας αφήσουμε κούφια τη γη,
το μηδέν να πάρει διαστάσεις….
Ίσως φύγουμε σε άλλους πλανήτες,
ξενιστές, θύματα και θύτες…
Ίσως δημιουργήσουμε μια γυάλα
και για οξυγόνο να πίνουμε από μια μπουκάλα…
Ίσως και μεταλλαχθούμε,
να τρώμε ο ένας τον άλλον όσο μπορούμε…
Τι…???!!!
Το κάνουμε αυτό??!!
Α!!!! Εννοώ κυριολεκτικά…
Ζώα προς βρώση,
χωρίς ιδανικά….
Σε σίγουρη πτώση.
Άσε το καραβάκι να επιπλέει…
Ίσως ξέρει καλύτερα αυτό τη ζωή,
χωρίς σε άσχημους λογισμούς να τρέχει…
Ίσως έχει ένα χέρι από επάνω,
κάτι που ξέρει μόνο αυτό,
προστασία εκ των άνω…
Δεν ξέρω… Δεν ξέρεις….
Τα αποτελέσματα όμως βλέπω και βλέπεις…
Τα δέντρα μειώνονται…
Το ίδιο και τα ζώα…
Το οξυγόνο και το νερό ρυπαίνονται,
της φύσης τα δώρα…
Από ποιόν???
Ξέρεις καλά, όπως και εγώ….
Ας μαζέψουμε χρήματα για τα παιδιά μας,
να καθαρίσουν τον κόσμο,
όλα να τα κάνουμε δικά μας…
Νίκη σε καμμένη γη…?!!
Νίκη χωρίς καμιά ανταμοιβή….
Ε και τι…
Θα έχουμε χρήμα,
χρήμα και “καλή ζωή”…
Το καραβάκι αρμενίζει
και οι αλυσίδες προσμένουν τα δεσμά τους να λύσουν.
Γνώση και αιωνιότητα σε ένα ατέρμονο ταξίδι…
Υπάρχεις??!!
Υπάρχω…???
Μεταβλητών και δεδομένων…
Χρόνων, νόμων και υπερθέτων…
Και το ταξίδι συνεχίζει…
Πίνακας : Lena Vaka
