Ξέπλεκα μαλλιά…

Poem : Stamatina Vathi

Ξέπλεκα μαλλιά…
5-8-2019

Ναϊάδες και χοροί,
νερό άφθονο να χύνεται στη γη,
αμβροσία και χαρά,
η γη τραντάζεται, γελά.

Ορεστιάδες και κορμοί,
δέντρα ψηλά σαν φρουροί,
φλογέρες, κύμβαλα πολλά,
η φύση έχει χαρά.

Είναι γλυκόλαλα τα πουλιά,
τραγουδάνε για δύο βλέφαρα μαγικά,
βελανίδια πάνω στα χέρια της τα γυμνά,
πόδια στο χώμα που τραντάζει εκστασιακά.

Φεγγαρόπλαστη και μυθική,
φαρέτρα, βέλη και φωνή,
δρυάδες που δέχονται την κάθε σταγόνα
με προσμονή,
φύλλα που φτερουγίζουν στου αγέρα την ριπή.

Ελάφι που πίνεις από την λαλίστατη πηγή νερό,
μόνο η φωτιά μπορεί να σου κάνει το μεγαλύτερο κακό,
μην οι κορμοί από τα ιερά δέντρα καούνε
γιατί οι νύμφες παντοτινά θα κοιμηθούνε.

Πώς να ξεχάσω τα λυτά σου τα μαλλιά,
τα βλέφαρα από τις φεγγαροαχτίδες τα ζωγραφιστά,
όπως έγερνες να πιεις νερό,
όλη η πλάση γύρω σε έναν αισθησιακό χορό.

Αλλά εσύ εκεί…
Άτεγκτη κόρη και δυνατή.
Μια φεγγαρένια νεράιδα στην άκρη της πηγής,
ξέπλεκα μαλλιά κυματιστά ,
σταλιές ζωής παντοτινά.
Κελαηδάει το νερό…
Λέει λόγια μυστικά,
αντιδραστικά,
για ξεσηκωμό…

Φωτογραφία : Stuart Sanderson