Poem : Stamatina Vathi
Κέφι, κέφι και ζωή.
15-7-2019
Φύλλα χρυσομελωμένα και εκστατικά,
δάχτυλα του αγέρα να χαϊδεύουνε γλυκά.
Να ταλαντώνονται σε έξαψη ερωτική,
δυο ζευγάρια χείλη, ψυχή ψυχή.
Βουνά και βουνοπλαγές,
ραχούλες πράσινες, δέντρα, πηγές.
Βλέμματα του καλοκαιριού καυτά,
μάγουλα κόκκινα, κάρβουνα αληθινά.
Χώματα εύφορα να προσκαλούν,
τζιτζίκια από οίστρο τρελά να τραγουδούν.
Ήταν σμαραγδένιο και ξελογιαστικό,
φύση και ελιές, σε έναν ονειρικό χορό.
Και αυτό το δέντρο σε έναν ρυθμό,
να φλερτάρει με τον αγέρα, σκοπό στο σκοπό.
Ώριμη, μεστή εποχή,
χρυσοποίκιλτη από του ήλιου το ζεστό φιλί.
Και τα φύλλα να χορεύουν,
τα λουλούδια τις μέλισσες να γέρνουν να χαρούν,
βότανα και πλάση με όλο τον πλούτο να τρέχουν να στολιστούν.
Νερό ζεστό από το μπρίκι,
πάνω τους ο άνθρωπος να χύσει προσμονούν,
να γίνει γιατρικό, καλούδι για το δέρμα να απλωθούν.
Αρώματα αληθινά,
οι ηλιαχτίδες έχουν χαρά.
Ένας παππούς έχει ξαποστάσει κάτω από μια κυδωνιά,
αυτός ο θεόρατος κήπος έχει χίλια δυο αγαθά.
Και μια φλογέρα να στολίζει με νότες,
κάθε πεντάγραμμο, κάθε λόφο, κάθε στενό,
τα ζουζούνια έχουν ξεχύθει αχόρταγα και αυτά στον σκοπό.
Χρυσός και ασήμι, δάκρυ και χείλη,
έρωτας και φιλί, η φύση έχει γιορτή.
Τα τζιτζίκια έχουν αποτρελαθεί.
Κέφι, κέφι και ζωή.
Σταματίνα Βάθη
Πίνακας : Ανδρεας Πετουσης
