Poem:Stamatina Vathi
Ήταν γλυκό αυτό το δείλι.
Είχε γεύση από πορφυροκόκκινο σταφύλι.
Τρυγούσες όλη την φωτιά μέσα στην ματιά σου
και οι φλέβες αναπηδούσαν από χαρά στο άγγιγμά σου.
Κόρες της ευχαρίστησης και της πλανεύτρας της σιγαλιάς
σφυροκοπούσαν ασύστολα χωρίς γιατρειά.
Μόνο οι παφλασμοί και τα πουλιά έσκιζαν με ήχους το ξύλο από τα κατάρτια,
μύριζε θάλασσα και είχε αίσθηση από αλμύρα και καμπύλα χάδια.
Το βλέμμα χανόταν μαγευμένο από φτερά και φλόγα ανδρειωμένο.
Άκουγες που και που μιαν αντάρα και αναλογιζόσουν αν ήταν η θύμηση από τα παλιά τα χτυποκάρδια.
Άραγε αναρωτιόσουν που θα ταξιδέψει?
Ποια γοργόνα θα συναντήσει, ποια Κίρκη , ποιά αναδυόμενη Αφροδίτη?
Και αυτό το κόκκινο σου συντάραζε τα λογικά,
σε έκανε έρμαιο, σε τράβαγε όλο και πιο βαθιά.
Τα δελφίνια τσαλαβουτούσαν, χόρευαν με τους αφρούς, τραγουδούσαν.
Άρχισε σιγά σιγά ο ουρανός να φοράει τα μαβιά
και το καράβι σε καλούσε σε ταξίδια μακρινά.
Εγνεφε ο καπετάνιος να δώσει στον αγέρα ρυθμό, να αναζωπυρωθεί από τα τερτίπια του καιρού, να σηκώσει πανιά σε ταξίδι αλαργινό.
Και η καρδιά χτυπούσε, χτυπούσε όλο και πιο γοργά, σαν γαλέρα έτοιμη να φύγει πάνω στης θάλασσας και του Ουρανού τα μυστικά.
Φύσηξε αεράκι, φύσηξε γοργά
και η νύχτα θα μας αγκαλιάσει,
θα απλώσει τον χάρτη της από το νότο ως τον βοριά.
Το σταφύλι το πατήσαμε, άνθρωποι σε έκσταση,
βγήκε κρασί,
μέθυσε το μυαλό ασύλληπτα , την καρδιά, την ψυχή.
Φύσηξε!! Σταλιά, σταλιά ρέει αυτό στο γυμνό κορμί,
γίνεται ένα με την αρμύρα, μυρίζει έρωτα, μυρίζει ζωή.
Ο ήλιος έχει κέφια αλλά θα δώσει την θέση στην νυχτιά την μυστηριακή,
όπου οι αφροί θα γίνουν ένα με τον ιδρώτα και τα μηλιγγια θα έχουν γιορτή.
Ο πυρετός του έρωτα θα ανέβει και οι γοργόνες θα αρχίσουν το τραγούδι με μελωδική φωνή.
Σε αγαπώ!!! Σε αγαπώ θα λένε… Και θα σε δένουν με τα δίχτυα της αγάπης με το φεγγάρι και τα άστρα για αρωγή.
Σε αγαπώ….
13-11-2018
Φωτογραφία : Makis Bitos
