Πνέουσα φωνή.
10-6-2019
Poem : Stamatina Vathi
Φεγγαράκι μου μελιστάλαχτο,
με καμπύλες και μελωδίες,
ερωτικά πρελούδια και υμνωδίες,
έλα δώσε μου μια ασημοαχτίδα,
ένα χάδι, μια γλυκιά βελούδινη αγκαλιά,
της αγάπης απαγγελία.
Κύτταρα και αισθήματα κάτω από το μαγικό σου φως.
Ταλαντώσεις και βουβές τυμπανοκρουσίες,
χείλη και σάρκες σε αμαρτίες.
Ένα γέλιο διαμάντι σταγόνα στο νερό,
να κάνει κύκλους ομόκεντρους το κάθε σου αγαπώ.
Βροχή από αστέρια και γέλια ψυχής,
στα χέρια μου θάματα και νότες ζωής.
Αστραποδεμένο και ονειρικό,
γάργαρο και απατηλά σιωπηλό.
Υφάδι και βελόνα,
ύφασμα και κλωστή,
δυο κορμιά σε πύρινη γη.
Όνειρα γλυκά μικρέ μου τροβαδούρε,
όνειρα γλυκά αρχόντισσα γη
και εσύ απέραντε ουρανέ,
χτύπος καρδιάς, πνοή αγέρα,
θρόισμα ονειρόβολο της μυστηριακής νυχτιάς,
πνέουσα φωνή.
Γλυκολαλεί η καρδιά,
παραπαίει η ψυχή,
για ένα φιλί κάτω από της δικής σου σκιάς την μορφή.
Δυο ψυχές σε αδαμάντινο στροβιλισμό,
δύο σώματα σε συντονισμό,
σάρκες σε ολοκληρωτικό σεισμό.
Πύρινη φλόγα,
πνέουσα φωνή,
σκίρτημα ζωής.
Φεγγαράκι μου μαργαριταρένιο,
όνειρα γλυκά, σε περιμένω.
