Poem : Stamatina Vathi
Έκλαψε, έκλαψε πολύ αυτό το πρωί.
Ανατρίχιασε, κατάλαβε ότι κάτι κακό είχε συμβεί.
Σμήνος από πουλιά είχαν κόψει τρομακτικά τα δικά του τα φτερά.
Φλόγα, φλόγα δυνατή πάνω στων Κενταύρων την κορυφή.
Άραγε να ήταν το δάκρυ που η καρδιά της είχε γευτεί,
η προδοσία, η κοροϊδία, τι??
Μόνο ξέρει ότι ανατρίχιασε εκείνο το πρωί.
Είχε κλάψει τόσο βουβά από πόνο πριν καιρό,
αλλά είπε ότι δεν ήταν στο χέρι της να κρίνει τι είναι σωστό.
Έβαλε την καρδιά της σε ένα απύθμενο βυθό και εκεί αιμορραγούσε από προδοσία χωρίς τελειωμό.
Το δάκρυ έφτασε μέχρι τον Θεό και του είπε η ψυχή ψιθυριστά ” Την ζωή μου την αφήνω στα χέρια σου χωρίς πονηρό σκοπό, είναι δική σου αληθινά”…
“Κρίνε και δες, εγώ την αθωότητά μου δεν δανείζω στο χτες.
Θέλω να είμαι καθαρός ουρανός, το ξέρεις ότι μια σπίθα μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτη φωτιά, αβυσσαλέος θυμός.
Και αυτό το φοβάμαι πολύ, όχι για εμένα, αλλά για το τι μπορώ να κάνω χωρίς τέλος και αρχή.
Προτιμώ να με πουν αφελή, γραφική, ίσως και χαζή αλλά ο πόνος μου και το βουβό μου δάκρυ βλέπουν τον δήμιο που στέκεται πάρα εκεί.”
Εκδίκηση?? Εκδίκηση??!!
Τι ποτήρι από φλόγα καυτή πρέπει κάποιος να πιει??!!
Πρέπει να είσαι έτοιμη να τα θυσιάσεις όλα, γιατί είναι οι ουρανοί ανοιχτοί.
Η πορφύρα χρίζει, φύσηξε αγέρας σαρωτικός,
ο έρωτας είναι φλόγα, φλόγα που καίει και η προδοσία ασετυλίνη που την κάνει να καίει πιο πολύ και δυνατά, δυστυχώς.
Μόνο η σιωπή θα μιλήσει, πριν γίνει παρανάλωμα του πυρός.
“Σσσσσσσσσσσ και οι τοίχοι έχουν αυτιά, αλλά και ο Θεός είναι υπαρκτός. ”
Φωτιά και φλόγα, εκδίκηση, λυτρωμός??
Θεός.