Poem : Stamatina Vathi
Εσύ και εγώ χείλη όλο φλόγα,
ανάσα καταιγίδα, βλέμμα αστραπή,
ναυαγοί χωρίς ελπίδα.
Θέλω να χάνομαι στο άγγιγμά σου,
να τρίβω την χέρια μου μέσα στα μαλλιά σου.
Στόμα, ψυχή, φιλί όλο φωτιά,
σώμα που εκρήγνυται, μια αγκαλιά.
Πουλιά στον ουρανό, χέρια φτερά,
ταξίδια σε ατέλειωτο χορό.
Ρίγη και προσμονή, χέρια ψυχή, μια ζωή.
Είναι γλυκό αυτό το κρασί,
σε ζαλίζει, σε φέρνει σε άλλη γη.
Άκου την θάλασσα πως γλυκοκελαϊδάει,
χτύποι της καρδιάς, ρυθμός που εξιτάρει.
Είναι ένα κρεσέντο, μια υπεροχή,
είναι η ανάγκη, είναι το ναδίρ.
Χάνεσαι, πέφτεις σε Καιάδα, αμφιβολίες και επιμονή.
Κάθε πράγμα, κάθε χτύπος, κάθε λέξη, κάθε ήχος, να είσαι εσύ.
“Μου λείπεις. Σε θέλω πολύ.”
Τα ερωτηματικά να γίνονται θαυμαστικά
και το ναδίρ, να γίνεται κορυφή, μετά από ένα χαμόγελο, ένα βλέμμα όλο λόγια, ένα χάδι, ένα φιλί.
Τι φουρτούνα που είναι ο έρωτας??!!
Τι πρόκληση πραγματική.
Λίγο ήρωας, λίγο τρελός, λίγο μεθυσμένος αλλά σίγουρα καθόλου λογικός.
Ο νους πουλί που με τα παιχνίδια του αγέρα έχει ξενιτευτεί.
Στόμα, ψυχή, φιλί όλο φωτιά,
σώμα που εκρήγνυται, μια αγκαλιά.
22-3-2019
