Poem : Stamatina Vathi
Γυρτό το σώμα μέσα στο δείλι.
Ρόζοι, ρυτίδες, γκρίζα μαλλιά.
Ο κυρ Σταύρος έχει την αγάπη του χαμένη,
γεμάτος όμως από μνήμες, χαμόγελα, παιδιά.
Αυτός ο κάμπος εάν και φτωχός,
(ο ήλιος τον έδερνε, ήταν σκληρός),
είχε πολλά να δώσει και πιο πολύ ελπίδα, φως.
Εκεί είχε δει την κυρά του,
ξέπλεκα μαλλιά όλης της ομορφιάς το βιος.
Αχ πόσο χτυπούσε εκείνη την μέρα η καρδιά,
τραίνο βαρυφορτωμένο που έτριζε από του έρωτα τον σεβντά.
Νόμιζε πως θα εκτροχιαστεί και με όλη του έρωτα την φόρα στην ποδιά της θα ριχτεί.
Τι άλικα μάγουλα, τι φούστα πορφυρή,
κόκκινη παπαρούνα στου κάμπου την σιωπή.
Πως γλυκολαλούσε ένα πουλί
και ο ήλιος λαμπύριζε στα χείλη της σαν προσευχή.
Πόσο την θυμόταν την κυρά του κάθε στιγμή,
την γκρίνια της, το παράπονό της, το κλάμα της, το χαμόγελό της.
Τον είχε κάνει πλούσιο και γεμάτο από ζωή,
του είχε χαρίσει την καρδιά της και ένα σκοπό να ζει.
“Σε αγαπώ” της έλεγε. “Σε αγαπώ”.
Και το στόμα του γέμιζε μέλι από την κηρήθρα γλυκό.
Ακόμα θυμάται τους ήχους του τραίνου και χαμογελάει , ρέει και ένα δάκρυ καυτό και την αποζητάει.
Αλλά… Έτσι είναι η ζωή.
Η κάθε φλόγα έχει τον δικό της χρόνο,
με τον Θεό δεν μπορεί να εναντιωθεί.
Τραίνο που ήταν έτοιμο μέσα στον κάμπο να ριχτεί, ακούει τους ήχους, θυμάται την κάθε στιγμή.
27-3-2019
Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης
