Poem : Stamatina Vathi
Ήταν ηλιαχτίδες του ήλιου τα μακριά της τα μαλλιά,
έπαιζαν με τις αντανακλάσεις της λίμνης, διάχυτα λαμπυρίσματα, διαμάντια αληθινά.
Μύριζε αμυγδαλιά και ροδιά,
ελιές νύμφες καμαρωτές,
κρίνα του αγρού, πολύχρωμα, λικνιστά.
Έσφυζε η γη απο σιτάρι και κριθάρι.
Σιτάρι για τους πλούσιους, κριθάρι για τους φτωχούς, οίνος να ρέει άφθονος,
γέλιο στα άσπρα σαν μαργαριτάρια σπίτια και τους μαρμαρένιους ναούς.
Και αυτοί καθρεφτίζονταν στα γαλάζια νερά,
κόρες όμορφες μέσα στις μυρωδιές της φύσης μια αγκαλιά.
Έπαιζε η άρπα, νύφη στα γαλάζια, φωτεινή , λίμνη όλο πλούτο, αληθινή.
Άσπροι και μαύροι πελαργοί, δάσκαλοι πραγματικοί,
χορευτές με τα τερτίπια των εποχών, μετεωρολόγοι αληθινοί σε κάθε του καιρού επιλογή,
πέταγαν σαν γράμματα σκόρπια
πάνω από τον πριγκίπων το περιβόλι
με τον αγέρα και τα παιχνιδίσματα των εποχών για παρέα.
Γλυκιά μου Καφαρναούμ, Δέσποινα του πύργου των Ιχθύων, που χάθηκες, που κρύφτηκες για να μην σε βρουν??!!
Γαϊδουράγκαθα πνίγουν τα νεαρά φυτά του σιταριού
και τα συντρίμια μέσα στο χρόνο και το χώμα χαμένα αναπολούν.
Οι λαοί της Θάλασσας χαμένοι και αυτοί στην ιστορία ψάχνουν την λύση για να βρουν.
Κοίτα, κοίτα τα μακριά της τα μαλλιά,
την πένα πως γράφει, βιβλία με μόρφωση και ζωή πλουμιστά.
Χρυσή σαν τον ήλιο με άλικη καρδιά.
Άρωμα λεπτό και μεθυστικό,
άμπελος του Αυγούστου που με το φως του ηλιοκράτορα γίνεται πιο έντονα δυνατό.
Κοίτα την πως κάθεται σκεφτικιά…
Άραγε τι σκέφτεται, τι αναζητεί, τι η ιστορία λέει, τι πάει να κρυφτεί??
Γιατί όλα είναι κυκλικά και ενώ ο άνθρωπος ένα βήμα κάνει εμπρός, όλο παραπατά??!!
Ξεχωριστή μου τουλίπα, γλυκομυριστή,
δέσποινα της λίμνης, γυναίκα, ζωή,
τι άραγε αυτή θέλει να μας πει??
Μίσος, μίσος και πόνος,
δάκρυα που σταλάζουν αίμα,
χαμός, έρημος δρόμος.
Μικρά διαμάντια της ζωής είμαστε και εμείς,
που γίνονται όμως σταγόνες και υδρατμοί όταν η κάψα του μίσους γίνει καυτή.
Και μετά τι??
Ερείπια, πισωγύρισμα, ψυχές χαμένες στην κόλαση, κλωθογύρισμα.
Δυο περιστέρια πέταξαν μακριά,
πέρασαν την θάλασσα, γίνανε ένα με τον ουρανό, μια μπουκιά.
Ένα αγκωνάρι ριγμένο, παρατημένο να μιλά,
να αφηγείται για παλιές ιστορίες και μεγαλεία αληθινά.
Πέτρες από εδώ, πέτρες και από εκεί και η γη να έχει γίνει έρημος, λάβα αληθινή.
Ποιος είναι ο νικητής??!!
Σε καμμένη γη τίποτα δεν μπορεί να ζει.
Και όμως… Και όμως…
Βλέπω μια τουλίπα χρυσή…
Με άλικη καρδιά που από τον ήλιο γίνεται όλο και πιο μοσχομυριστή.
Άραγε τα περιστέρια θα έρθουν ξανά??
Ομορφη κόρη τι σκέφτεσαι…
Ένα γιατί??!!
Κάτι στα χείλη κρέμεται…
Σαν προσευχή.
Πινακας: Πιέρο Ντι Κόζιμο
Poem: Stamatina Vathi
21-3-2019