Poem: Stamatina Vathi
30-5-2019
Άργησες…
Πόσο γλυκά χλιμίντριζε η καρδιά!!
Έτοιμη να σπάσει…
Να γίνει πέταλα στον ουρανό,
κόκκινες σταγόνες στην πλάση.
Μια μαργαρίτα εκεί δα,
σπονδή στου έρωτα τα φτερά της,
“με αγαπά”, “δεν με αγαπά”,
νιφάδες του αγέρα η ματιά της.
Μάγουλα αναψοκοκκινισμένα από την σκέψη και την αναμονή,
πυρωμένα όμως και από του ήλιου τις κόρες,
να ανταρτεύουν για ένα φιλί,
για ένα δάκρυ παράπονο που σκάβει,
να ανάβει Φλόγες.
Τα χείλη επαναστατούσαν, ήθελαν φιλί,
και ο λαιμός ιδρώτα και άχνη…
Το στήθος έτοιμο να εκραγεί,
η προσμονή σεργιάνι…
Το στομάχι είχε κορδόνι τυλιχτεί και η κάψα είχε αναζωπυρώσει,
η σάρκα είχε ανατριχιάσει μνήμη καυτή
και αυτός δεν έλεγε να φτάσει…
Με αγαπάει, δεν με αγαπάει….
Ψίθυροι και συρτοί λυγμοί,
μια μέλισσα ήθελε στα μαλλιά της να μπλεχτεί,
στο μυαλό του τριβέλιζε η ομορφιά της.
Αχ… Ξεπρόβαλε ξαφνικά…
Έβαλε την μαργαρίτα στο αυτί της,
ένα χαμόγελο πλατύ,
ένα φιλί στα χείλη για την υπομονή της…
Άργησες…
Πίνακας : Apostolos Holevas
