Poem : Stamatina Vathi
21-4-2019
Άγαλμα και προτομή.
Η σκέψη τρέχει σαν άγριο άτι.
Πάνω σε κάθε πτυχή,
στης ζωης τον μαρμάρινο χάρτη.
Τι να πω, τι να αρθρώσω, τι λέξη να γράψω,
τους προβληματισμούς μου για να σου δώσω??
Μια προτομή για λατρεία,
άψυχο σώμα χωρίς την δική σου παρουσία.
Είμαι ένας δούλος της ομορφιάς σου,
να αγγίξω τον χιτώνα της καρδιάς σου.
Τα χείλη μου όμως είναι λαβωμένα,
άνυδρα μέσα σε αυτό που ζω και είναι ψέμα.
Αλλά…. Αλλά…
Είμαι εκεί μαρμαρωμένος,
να στέκομαι να ατενίζω το μέλλον, αποκαμωμένος.
Νομίζεις ότι δεν έχω ψυχή?? Αυταπατάσαι.
Η ζωή αφήνει ίχνη και μην λυπάσαι.
Δακρύζω μέσα στην σιωπή,
άγαλμα εγώ, άγαλμα εσύ,
η ιστορία όμως έχει φτερά,
έχει του ήλιου μια αγκαλιά.
Σε λατρεύω στο έχω πει??
Είσαι η ιέρειά μου στον δικό μου θρόνο,
οι ψίθυροι μου, οι Χτύποι στην σιγαλιά.
Θέλω…. Θέλω να σε αγγίξω.
Το αναζητώ.
Θέλω να σε νοιώσω.
Το απαιτώ.
Θέλω να ξεκινήσω πολέμους για ένα φιλί σου,
να γείρω να κοιμηθώ στο κορμί σου.
Ο έρωτας ποτέ δεν σβήνει,
μια σπίθα και καταστροφή θα γίνει.
Δώσε μου χρώμα, δώσε μου χάδι,
δώσε μου ζωή, να γίνω χτύπος και καρδιά πάλι.
Σε ΘΕΛΩ… Σε αποζητώ… Άγαλμα εσύ, προτομή εγώ.
Πίνακας : Giorgos Panagi
