Poem: Stamatina Vathi
22-9-2018
Πέφτουν με χαρά οι ηλιαχτίδες στην σάρκα επάνω,
λαμπυρίζουν και λυγίζουν σε ένα αισθησιακό χορό,
όπως τρέμουν από την δόνηση τα νέφη του Μαγγελάνου,
δίνοντας στο Γαλαξία έναν αέρινο ρυθμό.
Από την Κασσιόπη μέχρι τον νότιο Σταυρό
γλυκά οι κόρες του Ήλιου να χορεύουν,
διαμάντια που αστράφτουν πάνω σε λουλούδι λευκό.
Και η Ανδρομέδα να ζηλεύει,
να θέλει να αγκαλιάσει τον Ερμή και την Αφροδίτη σε ένα δικό της ατέρμονο, δυνατό χορό.
Αχ πως στροβιλίζονται τα διαμάντια του Ήλιου,
πως χαϊδεύουν με πόθο της καμπύλες της Γης,
πως με λαχτάρα την αγγίζουν,
πως την λατρεύουν με προσμονή.
Και τα νέφη να δονούνται,
ήχοι που διαχέονται στο σύμπαν για να διαλαλούν για τον έρωτά του και την αγάπη του την κοσμοθεωρική.
Άστρα και νέφη, εκρήξεις δυνατές,
γαλαξίες που κονταροχτυπιούνται,
αγάπες αληθινές.
Είναι του ιδρώτα του ήλιου τα πετράδια,
που από το πόθο και το πάθος έχει ρίγη ερωτικά.
Ακόμα και κόκκινος γίγαντας να γίνει,
η καρδιά του για εκείνη παντοτινά θα χτυπά.
