Παραμύθι :Ολόδροσες δροσοσταλίδες
Συγγραφέας :Stamatina Vathi
Κεφάλαιο Πρώτο ΙΑ
“Ακούστε ακούστε φίλοι μου καλοί, τα σύννεφα θα φύγουν κάποια στιγμή, έχει από τον νόμο της φύσης έτσι γραφτεί, ότι “τα πάντα ρει”.”
“Μαρία μου γλυκιά τα πουλιά σου φέρανε μηνύματα από μακριά, ο ουρανός θα καθαρίσει κάποια στιγμή, δεν βλέπεις που το φεγγάρι έχει βγει και φαίνεται από εκεί ??”
Το φεγγάρι έλαμπε σαν ασημένιο στολίδι του ουρανού, αστραφτερό μαργαριτάρι, δώρο του Θεού.
Έβγαζε λάμψεις, σπινθήριζε, φώτιζε από ψηλά, την Πούλια και τον Αυγερινό γύρευε.
Ξαπλωμένο σε ένα σύννεφο, έστελνε φεγγαροαχτίδες, πολύτιμες φεγγαρολαμπίδες.
Ήταν σαν το σύννεφο να το νανούριζε,
να το είχε πάρει αγκαλιά, φιλιά ασημένια να του
φτερούγιζε,
να πέταγαν μακριά σε κάθε πλάσμα, σε κάθε δέντρο, σε όλα τα αγαθά, σε κάθε της καρδιάς κέντρο.
Μίλαγε σαν άρχοντας με τις νεράιδες και τα ξωτικά και έλεγε της νύχτας τα κρυφά τα μυστικά.
Ήταν η ώρα των δυνατών σιωπών,
όπου μιλούν οι ψυχές, οι ψυχές των αέρινων σκοπών.
Η σοφή κουκουβάγια συνέχισε να λέει :
” Μην βουρκώνεις την ματιά σου, μην παιδεύεις την καρδιά σου, μην κουράζεις την ψυχή σου, βρες μονάχα την εσωτερική δύναμή σου.
Έχεις μπόλικια από αυτή, είσαι δυνατή σαν αγέρας με πυγμή ”
” Διώξε τα σύννεφα της ψυχής σου και σου υπόσχομαι ότι ο ήλιος θα βγει το πρωί.
Έτσι είναι η ζωή μικρή μου, θέλω να δω χαμόγελα στην μορφή σου. Κοίτα μπροστά καλή μου, κοίτα μπροστά. ”
Και ξαφνικά μια φωνή γνωστή και αγαπητή :
” Μαρία, Μαρία έλα μέσα παιδί μου, θα κρυώσεις.
Έλα να κοιμηθείς γλυκιά μου. ”
Φώναξε η μαμά της.
Η Μαρία δεν ήθελε να φύγει αλλά…
” Καληνύχτα ” τους είπε η μικρή και μπήκε μέσα στο σπίτι της με όχι και τόση όρεξη, για να κοιμηθεί…
22-4-2018
