Παραμύθι :Ολόδροσες δροσοσταλίδες
Συγγραφέας :Stamatina Vathi
Κεφάλαιο Δεύτερο Η
Και ενώ η μικρή Μαρία αισθανόταν νοτισμένο το μάγουλό της,
κάτι από ολόδροσες δροσοσταλίδες, από λουλούδια του Μαγιού και δάκρυ χαρούμενης αγάπης,
αισθάνθηκε να αγναντεύει ολόκληρους κάμπους, να αγκαλιάζει τα σύννεφα, να μιλά με τους γλάρους.
Κλωστές λεπτές ολόχρυσες κόπηκαν,
έγιναν νότες, έγιναν τραγούδια, έγιναν σχήματα στα κύματα της θάλασσας, έγιναν βαρκούλες που αρμένιζαν σε γαλάζια κύματα, ηλιαχτίδες που χάιδευαν καρδιές και αισθήματα.
Μπερδευόντουσαν με το κόκκινο από παπαρούνες, γινόντουσαν γραμμές σε κάθε σχήμα, γινόντουσαν παρτιτούρες.
Της ήρθαν κάτι λόγια στο στόμα σαν καραμέλα, γλυκιά, ζουμερή, να την γευτεί γεμάτη τρέλα, να την καταπιεί…
Και οι παπαρούνες λικνίζονταν, έδιναν τον ρυθμό, χαριεντίζονταν…
Γραμμούλες, νότες, και χορός και η φωνή ήταν έτοιμη να γίνει στίχος κανονικός…
Πίνακας :Σεργιος Κοκκορηςβ
7-5-2018
