Poem : Stamatina Vathi
27-5-2018
Όπως έσπασε όλο το όστρακο και χύθηκε όλο το πορφυρό,
στάλες χρυσές από αίμα πάνω στο χώμα, αρσενικός παλμός.
Δεν είχαν γονιμοποιηθεί, στέναζαν κρυφά στο τέλος της Άνοιξης, ήθελαν να γευτούν του Αυγούστου το καυτερό χάδι και φιλί.
Και αυτά έκλαιγαν ως ύστατη θυσία,
με την ροδιά να κοιτά καμαρωτά,
δέντρο, κλαδιά, με του αγέρα τα φιλιά.
Μαζί με τα τζιτζίκια και τα πουλιά να γίνουν κόκκινοι ήλιοι, συμπαντικά σπόρια αιμοστάλαχτα ζωγραφιστά,
σπονδή στου ιεροφάντη την αγκαλιά…
Ο αγέρας όμως ήταν δυνατός,
ήρθε αβάσταχτα σκληρός και τα έριξε πάνω στο χώμα, ήταν επιλεκτικός.
Η γονιμότητα της ψυχής είχε κριθεί,
δικαστής του χρόνου, δίκαιος ρυθμιστής.
Είχαν καλύψει την γη σε μια αέναη συνέχεια,
κόσμοι που δεν ωρίμασαν,
λουλούδια πορφυροκόκκινα, στο χώμα θησαυροί, χρυσοκέντητες κορώνες που είχαν απαξιωθεί.
Δάκρυσε η ροδιά, τα αποχαιρέτησε για τελευταία φορά.
Απορρόφησε την κάθε στάλα του Θεού,
αίμα σπονδή, θυσία του αιώνιου καρπού.
Ένα Περιστέρι πέταξε πάνω σε κλαδί και τα μυρμήγκια είχαν πιάσει δουλειά από το πρωί.
Οι σταγόνες από αίμα γυάλιζαν ρουμπίνια γυαλιστερά και δύο σταγόνες από βροχή της χάιδεψαν γλυκά.
Η ροδιά περίμενε του καλοκαιριού την απλοχεριά,
να την αγκαλιάσουν οι χρυσοκίτρινες ηλιαχτίδες, να παίξουν μαζί της πονηρά.
Κόσμοι μικροί θα βγούνε από το κορμί της,
ο Σεπτέμβρης θα της δώσει το στολίδι της δύναμής της.
Θα γίνει έμβλημα στο αριστερό χέρι μιας Θεάς, μιας Καρυάτιδας θησαυρός , σκήπτρο, μιας νέας γενιάς συμβολισμός.
