Poem : Stamatina Vathi
4-9-2018
Το χώμα ανυπομονούσε τη βροχή,
είχε δώσει όλα τα καλούδια που ο άνθρωπος και τα ζώα μπορούσε να γευτεί.
Τα τζιτζίκια και τα τριζόνια από την καντάδα είχαν κουραστεί
και τα μυρμήγκια είχαν γεμίσει μέχρι πάνω τις αποθήκες τους χωρίς ένα διάλειμμα για μια ελάχιστη στιγμή.
Ο ήλιος γεννοβόλαγε τους καρπούς του,
έδινε φως,
πύρωνε την σάρκα,
γέμιζε αχόρταγα χυμούς και όλης της Γης αγαθά και τραγούδια.
Φλεγόταν η πλάση από το λιοπύρι και η ώρα ωρίμαζε,
γλυκιά γυναίκα να την πιεις στο ποτήρι.
Το κρασί φέρνει την χαρά,
κάνει το γέλιο, τα μίση και τα πάθη ολάκερα θεριά.
Σταφύλια, φράουλες, ροδάκινα, βερύκοκα και σε λίγο το μεθύσι θα ήταν έκδηλο,
μούστος και ψωμί θα γυροβολούσαν σαν τρεχαντήρια.
Κρασί άφθονο θα έρεε,
ολάκερο ποτάμι με ήχους από στάχυα και ανέμους,
που θροϊζουν από τα τερτίπια του αγέρα,
να ξυπνούν Χίμαιρες και γέρους.
Τα φύλλα είχαν ξεζουμίσει από το πέρασμα το καυτό,
ήθελαν λίγο αεράκι να στροβιλιστούν στο χορό.
Είχαν γίνει από την κάψα τόσο ελαφριά,
μπαλαρίνες του Αυγούστου που τους είχαν πάρει τα μυαλά.
Και αυτά λυπημένα, νεράιδες των δέντρων ξεχασμένα,
είχαν καθήσει χωρίς φτερά,
περιμένοντας μια δροσερή ριπή να τους φέρει στα συγκαλά, να γίνουν του ανέμου χρυσή φλογέρα.
Το νερό είχε τόσο καιρό φτάσει μέχρι τον ουρανό
και ήθελε να αγκαλιάσει την μάνα γη σε ένα χάδι λυτρωτικό.
Να την ποτίσει όσο πιο βαθιά μπορεί,
να γίνει σταγόνα ζωής, στα δέντρα και το χώμα πνοή ανάστασης αληθινής.
Και τα φρούτα λάμπανε από χαρά,
πάνω στο τραπέζι ήταν θυσία για του φθινοπώρου τα γεννητούρια τα αληθινά.
Και η φύση θα ετοιμαζόταν να κοιμηθεί,
να γίνει όμορφη, να ξαναγεννηθεί.
Και πάλι από την αρχή.
Στο στόμα κόκκινη κλωστή,
μια ηλιαχτίδα και ένα φύλλο,
σύκα και κορόμηλα στον δίσκο.
Τα χελιδόνια αποχαιρετούσαν πάνω στα σύρματα με πεταρίσματα πολλά
και η φύση θα φορούσε τα κίτρινα, πορτοκαλί και χρυσαφιά.
Ακούς?? Ακούς την βροντή εκεί μακριά??!!!
Και ο αγέρας θέριεψε, έφερε σύννεφα πολλά.
Η γη έχει χαρά.
Πίνακας : Michail Karapanagiotidis
