Poem : Stamatina Vathi
14-6-2018
Τα χείλη σου κόκκινα,
σκληρά,
κεράσια ζουμερά.
Μεσα σε κούπα, ζωγραφιστά.
Να τα δαγκώσεις, να πιεις κάθε σταγόνα τους γλυκιά.
Το χρώμα των δημητριακών τα μαλλιά σου,
στάχυα και κανέλα.
Γαρύφαλλο μοσχομυριστό η αγκαλιά σου,
να θέλεις να την νιώσεις με ακατάπαυστη τρέλα.
Τόσο εύγευστο το χαμόγελό σου,
να διαπερνά το κάθε κύτταρο,
να θέλει να σε κάνει δικό του.
Τι γλυκές Καμπύλες!!!
Υγρές ανατριχίλες.
Το γέλιο, το χάδι, γάργαρο νερό που πάει να σε τρελάνει.
Να τρέχει με ναζί, να κάνει κόλπα,
πέπλα του ανέμου που κάνουνε βόλτα.
Που γαργαλάνε την μύτη σαν φυσαλίδες από σαμπάνια, μεθυστικά βράδια.
Και αυτή η κούπα από τα κεράσια να μην τελειώνει.
Να θέλεις και άλλα,
η ύπαρξή τους να σε στοιχειώνει…
Σε αγαπώ, σε λατρεύω,
μέλισσα που την γύρη σου ποθώ και αέναα γυρεύω…
