Poem : Stamatina Vathi
28-8-2018
Μέλι στον ουρανό το φεγγάρι,
να σιγοτραγουδά με τους γαλαξίες,
να δίνει χάδι και καυτό φιλί.
Να του θυμίζει τα καστανά της μάτια,
το όλο αντάρα και ιδρώτα κορμί.
Να χαϊδεύει ασύστολα την πλανεύτρα την θάλασσα της,
μαλλιά ξέπλεκα στο λαιμό, αδράχτι και κλωστή.
Να του υφαίνει την καρδιά του,
να του μαγεύει την ψυχή.
Τόσο μέλι που χυνόταν,
κυρήθρα ολάκερη στην καμπύλη εκεί δίπλα στην ζωή.
Το άκουγε το χτύπημά της, τικ τακ,
ρυθμικά να του καλεί.
Χρυσαφένιος ο ιδρώτας, καρδιά να κονταροχτυπιέται για ένα βλέμμα όλο έξαψη και ηδονή.
Οι σκέψεις να αλυχτούν, να θέλει να πρυτανεύσει η λογική….
Αλλά η καρδιά είναι τρελή, ασυγκράτητη,
μόνο στον έρωτα δηλώνει υποταγή.
Φιλί, φιλί, φεγγάρι και θάλασσα,
κορμί, ψυχή…
Έρωτας και πανσέληνος, θάλασσα και γυνή.
Και η σάρκα πάλλεται,
βυθίζεται στο βυθό που απεγνωσμένα την καλεί.
Το μονοπάτι του φεγγαριού, χέρια, στόμα,
ψίθυροι, υπόκωφη φωνή.
Ρυθμός, ανάσα, βλέμμα στο βλέμμα,
δέσμιοι μια ζωή.
Φωτογραφία : Sofia Orologa
