Poem : Stamatina Vathi
6-9-2018
Έσταξε, έσταξε το αίμα,
απο την μοχθηρία και προδοσία έγινε γκρι.
Σύννεφα, φουρτούνες, άσχημοι του Άδη λογισμοί.
Βαρκούλες οι αγάπες, έτοιμες να ριχτούν στις φουρτούνες της ζωής,
ψεύτες και απάτες,
βαθμοφόροι της καταστροφής.
Γλώσσα, γλώσσα να στάζει φαρμάκι,
ζήλια που καταστρέφει την λογική.
Μίσος που γιγαντώνεται,
σε ότι δεν μπορεί να φτάσει από οργή.
Αλλά ο αντίπαλος έχει αστέρι στην ψυχή.
Ηλιο και φεγγάρι,
κλειδί στο χέρι και του ανέμου πνοή.
Θα γίνει τρικυμία,
θα φυσήξει τυφώνας και Θεός.
Κλαίει, κλαίει, ο αδύναμος αλλά θα γίνει ο πιο σοφός.
Κύματα και θεριά, καταιγίδα και βροντή,
έκλαψε από την Αδικία,
πόνεσε βαθιά από την ψευτιά μια ψυχή.
Θέριεψαν οι αγγέλοι,
έγιναν τοίχος στρογγυλός.
Έδωσαν σπαθί και μαχαίρι,
φωτιά άσβηστη να καίει αιώνια για τις ημέρες και νύχτες χωρίς φως.
Είναι τεράστιος ο παντεπόπτης οφθαλμός.
Υπάρχει ένα λιμάνι, μια αγκαλιά.
Υπάρχει ένας ήλιος που περιμένει χωρίς φόβο,
γιατί αυτός κυβερνά.
Υπάρχει μια αγάπη, ένα γέλιο, μια ευχή.
Μια προσευχή που γεννήθηκε πριν η σελήνη ακόμα βγει.
Τι είναι άραγε ο αχάριστος όταν από τον λύκο ” ευεργέτη” έχει λοιδωρηθεί??!!!
Οταν ο λύκος με υστεροβουλία και με μαύρη, κατράμι της κολάσεως ψυχή έκανε δήθεν τον καλό με σκοπό την απάτη ώστε το δικό του συμφέρον να προκληθεί??
Μηπως ο “αχάριστος” ήταν αμνός επί σφαγή??!!!
Άραγε πόσο εύκολα γινόμαστε ανδρίκελα σε κάποιου την κακιά βουλή??!!!!
Ο φθόνος είναι γκρίζα σύννεφα που στάζουν αίμα και χολή.
Και ο εγωισμός σαράκι που τρώει σιγά σιγά και μεθοδικά την ψυχή.
Σήκωσε αγέρας, ακούστηκε βροντή.
Φωνή από τα τάρταρα που εκεί μέσα ο ύπουλος θα χαθεί.
Φύσα αγέρα, Φύσα πολύ.
Φωτογραφία : Akis Prassakis
