Poem : Stamatina Vathi
28-6-2018
Έκανε σεργιάνι η ψυχή,
έκλαψε, δάκρυσε πολύ.
Γεύτηκε της προδοσίας το φιλί,
αλλά αυτή εκεί μάτια φεγγάρια και ουρανοί.
Βλέμμα σαν την πέτρα δυναμικά σκληρό,
καρδιά που δεν μοιράζει ασύστολα το σ’αγαπώ,
φιλί του έρωτα ζωή,
χέρια πουλιά αγκαλιά στου κάθε ορίζοντα την πηγή.
Έχει πληγωθεί, έχει πληγωθεί πολύ.
Θέλει να γευτεί της εκδίκησης την τελική βουλή.
Να δώσει πόνο όπως πόνεσε πολύ,
έφαγε στάχτη και κάρβουνο, φωτιά και λάβα στην ψυχή.
Μαλλιά στο χρώμα της νυχτιάς,
πλεγμένα από το μαύρο βελούδο της βραδιάς,
αχτίδες να της τα στολίζουν με προσοχή,
μάτια στου βυθού της θάλασσας την υπεροχή.
Είναι μια νεράιδα που το μαντήλι της αποζητεί.
Θέλει να ελευθερωθεί να γίνει του αγέρα επαναστατικό πουλί…
Αλλά τον αγαπά αιώνια και αληθινά.
Είναι η μούσα του και ας αυτός μερικές φορές το ξεχνά.
Έχει ιστιοφόρα στην ματιά και τριαντάφυλλα και στάχυα στην καρδιά.
Είναι γεράκι και αετός, δελφίνι της θάλασσας, του ουρανού αρωγός.
Κόκκινο χώμα της σποράς,
νερό που ποτίζει τους κάμπους της ομορφιάς.
Πώς μπορεί να εκδικηθεί??
Να δώσει μαστίγιο και σπαθί σε ότι έχει ερωτευτεί??
Θα πάρει πίσω το μαντήλι της και θα χαθεί…
Πάνω σε θρόνο της μυστικά θα εδραιωθεί…
Είναι μια Βασίλισσα γυναίκα…
Μια νεράιδα,
μια του Ήλιου και του φεγγαριού θυγατέρα
και αυτός θα την αποζητά στην δική του αγκαλιά,
θα την θέλει αιώνια δική του μυστηριακά…
ΨΥΧΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ….
Πίνακας : Σέργιος κοκκορης
