Poem : Stamatina Vathi
29-5-2018
Άκουσα μέσα στο φως το δυνατό το πέταγμά του,
του κεραυνού και της βροντής γιος,
φτάνει μέχρι τον Ηλιο τινάζοντας τα αθάνατα φτερά του.
“Κοίτα με, κοίτα με πως βλοσυρά σε κοιτώ,
αγέρωχο σύμβολο στο πιο ψηλό βουνό,
με τον Δία και τον Άρη να κυνηγώ,
να πετάω μέσα στον χρόνο, να οδηγώ.
Να προστατεύω τους πρώτους των πρώτων σε κάθε αγώνα με το καλό και το κακό,
να μην μου ξεφεύγει τίποτα…
Δες πως σε θωρώ…
Χρυσοκέντητη η στολή μου από του ήλιου τα νήματα τα πρωινά,
να πετάω σιμά του, να βγάζω ιακχές ζωής και θανάτου παντοτινά.
Να γίνομαι ένα με την πέτρα του βράχου την σκληρή,
να είμαι ατρόμητος στην αστραπή και την βροντή.
Να πηγαίνω όλο και πιο ψηλά, με τα αστέρια και τα φεγγάρια να είμαι αγκαλιά…
Το ύφος μου λέει πολλά…. ”
Έμεινα εκστατική,
η φλόγα των ματιών του ήταν φωτιά από λάβα κάψα καυτή…
Δεν είχα τίποτα να πω, μόνο με δέος να τον κοιτώ…
Πέτα του είπα, πέτα πιο ψηλά…
Αγκάλιασέ με με τις Φτερούγες σου,
κοίτα με από μακριά.
Θυμήσου, θυμήσου, μια ψυχή.
Άκου, άκου αυτή την καρδιά πόσο είχε πληγωθεί.
Κοίτα με το βλέμμα σου μέσα στην δική μου ματιά,
φτάσε μέχρι το είναι της ψυχής μου και ακόμα πιο μακριά…
Στα δίνω προσφορά…
Κρίνε σωστά…
Φωτογραφία : Tommy Eliasson
