Poem :Stamatina Vathi
11-5-2018
Καίει, καίει η φλόγα καυτή.
Τρέχει από άκρη σε άκρη σε κάθε εκατοστό στο κορμί.
Φτάνει γλώσσες πύρινες στον βραδυνό ουρανό,
χαϊδεύει το φεγγάρι, του δίνει φιλί γλυκό.
Πως λικνίζονται αισθησιακά,
εταίρες δυνατές το κάνουν περισσότερο να φογγοβολά!!
Η Αφροδίτη να κλείνει τα μάτια πονηρά,
η φύση στο λυκαυγές είναι σε οργασμό,
από χαρά παραπατά.
Καμπύλες διάχυτες στης Σελήνης το μυστηριακό φως και οι λύκοι να ουρλιάζουν,
να λένε “Σε αγαπώ, έλα κοντά”.
Οι φλόγες να σπινθηροβολούν,
γυμνές σάρκες να χορεύουν, τον έρωτα να καλούν.
Και όπως αναψοκοκκινίζει η σάρκα,
τρέχει αφηνιασμένα ιδρώτας δυνατός, γίνεται ένα με την φλόγα,
ασετυλίνη σκέτος,
γίνεται εκρηκτικός.
Το σκοτάδι κάνει την εικόνα πιο κυριαρχική,
φωτιά να ρέει, πύρινο φιλί.
Σαν γυαλί που στάζει από την πολλή φωτιά,
να λάμπει, να φωτίζει, να ζεσταίνει την καρδιά.
Σταγόνα, σταγόνα από διαμάντι υγρό, κεχριμπάρι που πέφτει μέσα στο σκοτάδι,
το κάνει πιο φωτεινό.
Και οι φλόγες τυλίγονται, φίδια ερωτικά,
μέσα στο πέπλο της νύχτας, ερεθιστικά.
Λάμπει, λάμπει η σάρκα απο το φως του φεγγαριού,
γίνεται ξελογιάστρα, ώμοι, πόδια χέρια στις κινήσεις του ιερού χορού.
Φίλα, φίλα πύρινα στο σκοτάδι της νύχτας,
φιλιά μεθυστικά, αποπλανητικά.
Το φεγγάρι θα σε πάρει αγκαλιά…
Πυρπολητής τα χέρια,
δάδα που σκίζει τον ουρανό πεισματικά.
Θέλει δύναμη και τόλμη η καρδιά.
Θέλει ηφαίστεια να εκρηγνύονται,
την γη να ταρακουνά.
Λάβα να ρέει άφθονη,
κομμάτια από την ψυχή να αποκαλύπτει αληθινά.
Πίνακας :Κωνσταντίνα Καφύρα Βαρελά