Poem :Stamatina Vathi
13-4-2018
Ήλιος πορφυρός θεός.
Τιτιβίσματα από πουλιά,
ψυχές από κεραυνόμορφα βουνά.
Τραγούδια, ιστορίες, νότες, γλυκόπικρες εμπειρίες.
Χίμαιρες μπερδεμένες σαν φύλλα του φθινοπώρου από την ένταση του βοριά.
Φτερούγες, σκέψεις, τι να πρωτοπιστέψεις?
Ελπίδες στις στέγες, φωνές, ουρλιαχτά.
Μυρωδιές μιας πόλης που αναμιγνύονται με της θάλασσας την νοστιμιά.
Κάπου πέρα στον ορίζοντα ένας γλάρος, σαν κουκίδα, του ουρανού ένας φάρος.
Και η αλητοπαρέα να ψιθυρίζει για τα μυστικά της γειτονιάς.
Να μιλάει και να ορίζει.
Πετάνε ξαφνικά σαν σκέψεις στον αέρα,
πάνε για ψίχουλα, για ιστορίες, για να μάθουν καινούρια νέα.
Και ο ήλιος να τα αγναντεύει με τις ηλιαχτίδες, λεπτές ίνες, να τα κανακεύει, να τα χαϊδεύει.
Φεύγει, φεύγει η ματιά.
Ακολουθεί τα πουλιά.
Ταξιδεύει και χορεύει,
κάνει όνειρα πολλά.
Ονειροϋφάντινα φιλιά,
μέρη αλαργινά.
Χωρίς σύνορα στης ελπίδας τα μερτικά.
Ελευθεροκαμωμένα όνειρα και ηλιοστεφανωμένες σκέψεις.
Πουλιά.
