Poem :Stamatina Vathi
12-3-2018
Εξοργισμένε εσύ γιε της πέτρας,
μισούμενος και κατατρεγμένος από τους Θεούς,
σε αυτό το ατέρμονο ταξίδι της ζωής σου,
τι έχεις να πεις από την Σοφία της ύπαρξής σου?
Ένα πλοίο χαμένο χωρίς ναύτες, χωρίς κουπιά, να τα βάζεις με την μοίρα, με την πονηριά και τα ανθρώπινα θεριά.
Παίρνοντας μαθήματα κεραυνού,
και χτυπήματα του φιδίσιου συρφετού
είναι βαρύ το τίμημα του αέναου λογισμού.
Το καράβι σου έγινε πέτρα ξακουστή,
σιμά στων Φαιάκων το νησί,
να σου θυμίζει ότι το μοναδικό σου ΒΙΟΣ, είσαι ΕΣΥ και ο μοναχικός σου ο εαυτός.
Βράχια όπως το πείσμα σου το δυνατό,
που το κύμα τα χτυπάει λυσσασμένα,
χωρίς έλεος κανένα,
θέλει σθένος το τόλμημα αυτό.
Θέλει περίσσεια υπομονή και αγάπη αληθινή.
Δυο μάτια μόνο σε περιμένουν με προσμονή,
παραπονεμένα και γλυκά,
χτυπημένα από της μοίρας τα πεπραγμένα και γνωμικά.
Ένα καράβι, μια ψυχή που βολοδέρνει,
να χαθεί πάνω στην ξέρα, να γίνει νησί,
από του Ποσειδώνα την θεία οργή να υπομένει.
Το τίμημα είναι πολύ.
Θέλει τόλμη, θέλει θυσίες, θέλει να μην ακούς τις ξελογιάστρες τις φωνές, θέλει σκληρές αποφάσεις και δυνατές εμπειρίες.
Ο χρόνος τρέχει, τα μαθήματα πολλά
και όλοι μια Ιθάκη ψάχνουμε με χτυπημένα τα φτερά.
Αλλά πετάμε, πετάμε ψηλά.
Φωτογραφία : Μάνος Γαμπιεράκης
