Ποίημα: Stamatina Vathi
6-6-2017
Πόσο χαμένος στην πόλη αισθάνεσαι, σε ένα ταξίδι χωρίς τιμόνι και τοπία.
Μια βροχή άχρωμη, ένα με το γκρίζο του τσιμέντου και άοσμη ή μάλλον τενεκεδένια με οσμή σκουπιδιών.
Μπορείς να χαθείς σε δύο τετράγωνα με πρόσωπα άγνωστα και αφιλόξενα.
Ο αέρας καυτός, σχεδόν πυρακτωμένος να καίει το λίγο πράσινο και μαζί με αυτό και ότι αναπνέει.
Και ο θόρυβος! Λες και έχουν μαζευτεί όλοι οι αρχάριοι και αμαθής του κοσμου όργανοπαίκτες με μόνο σκοπό να σου διαπεράσουν το τύμπανο του αυτιού σου. Το φάλτσο σε όλη του την μεγαλοπρέπεια.
Μια μαργαρίτα να προσπαθεί απεγνωσμένα να αντέξει αλλά μάταια.
Και να αισθάνεσαι και εσύ κάπως έτσι, σαν αυτό το λουλούδι σε ένα εχθρικό περιβάλλον.
Για τι αγάπη να μιλήσεις, τι έρωτα να γευτείς, τι τραγούδι να αφιερώσεις.
Γίνεσαι ένα με το γκρίζο, συνθλίβεσαι.
Να δεις λίγο πιο πέρα, πιο πάνω. Καθάρια και φωτεινά.
Να δεις γαλάζιο και να ονειρευτείς.
Να δεις αστέρια και να ταξιδεψεις.
Να μυρίσεις αγρούς, να γελάσεις με την καρδιά σου, ένα με την φυση.
Να πάρεις μια αναπνοή και να καταλάβεις ότι ζεις, ότι ΥΠΑΡΧΕΙΣ, εσύ ως ένας, μια οντότητα υπαρκτή, όχι μηδέν.
Εσύ.
Φωτογραφία: Kostas Orologas
