Poem: Stamatina Vathi
26-11-2017
Ήλιε μου,
Και εάν η καρδιά μου σκίζεται ματωμένη, στα βουνά του πόνου, αιματοκυλισμένη,
και εάν η ψυχή μου σέρνεται προδομένη στις θάλασσες του κάτω κόσμου, χτυπημένη,
άραγε μου άξιζε αυτό;
Και εσύ Σελήνη μου, μητέρα,
υπαρκτή πριν από την γη, πλανεύτρα,
μυστική μου δασκάλα και παρέα, πες μου,
άραγε μου αξίζει αυτό;
Ποτίζω δάκρυ, ψυχής αίμα,
το κάνω χώμα, το κάνω αγέρα,
εγώ παιδί από τα σπάργανά σας,μια θυγατέρα,
και σας ζητώ :
Πάρτε μου την πίκρα από την καρδιά και το μυαλό.
Δώστε μου αγέρα, δώστε μου φωτιά, δώστε μου νερό, γη ελευθερίας με μια θωριά.
Μυστική ιέρεια, προδομένη, με ψυχή στον Αδη, καταπατημένη, σας παρακαλώ.
Διώξτε την προδοσία, διώξτε την ψευτιά, όλο τον βόρβορο με μια ματιά.
Δώστε φως, δώστε σκοτάδι, γίνετε Φτερά, αστέρια μες στο βράδυ.
Ήλιο, φεγγάρι πάνω στην σάρκα,
αχτίδες πίστης στης ψυχής τα προδομένα άκρα.
Φως, αγάπη, λατρεία, αλήθεια ,
ψυχή μου μην κλαις, στης ψευτιάς τα δίχτυα.
Κοχλάζει το αίμα, φωνάζει η ψυχή,
η καρδιά επαναστατεί, θα ελευθερωθεί,
την αξία την πραγματική θα βρει.
Αγάπη, ζωή αληθινή.
