Poem: Stamatina Vathi
13-9-2016
Ένας χτύπος, σταγόνα βροχής, στο τζάμι δυνατά την καρδιά μου να κονταροχτυπά.
Δεύτερος χτύπος και ακόμα πιο πολύ να μου τυραννούν το μυαλό, να με τριβελίζουν στην σιωπή.
Καταιγίδα ξεσπά έξω και στην καρδιά,
κομμένη στα δυο αόρατο του πόνου αίμα σωρό.
Είναι αυτό το αίμα που δεν μπορείς να το δεις,
που είναι σιωπηλό και φονικό.
Πεθαίνει η ψυχή, σιγά σιγά αιμορραγεί,
μαζί με την καρδιά,
ένας χορός συναισθημάτων και πίκρας με μιας.
Τα δάκρυα ποτάμι αλλά δεν θέλουν να βγουν.
Σιωπηλοί δολοφόνοι να περιμένουν την τελευταία μαχαιριά.
Είναι εκείνη που κόβει το νήμα,
το τέλος σχέσης μεμιάς.
Που πρέπει να πάρεις αποφάσεις πριν η καρδιά σου στην λήθη γυρνά.
Αστραπές στην ψυχή, φουρτούνες στην καρδιά.
Από μια λεπτομέρεια κρίνονται όλα σε μια του ανέμου ριπή.
Τραγούδι με πόνο, βροχή δυνατή να πέφτει στο δρόμο.
Να αισθάνομαι ότι με παρασύρει,
με στροβιλίζει, στο τέλος του πουθενά με βυθίζει.
Ένα μαύρο στο βλέμμα, η καρδιά γίνεται πέτρα.
Δεν μπορεί να εμπιστευτεί,να τον αγαπήσει χωρίς φόβο, να αναγεννηθεί.
Μπαίνουν πια οι αμφιβολίες, η έλλειψη εμπιστοσύνης, οι απορίες.
Άραγε τι εννοούσε, σε τι αλήθεια μου μιλούσε;
Σταγόνα, ποτάμι, θάλασσα ολάκερη, οι αμφιβολίες πληθαίνουν,
την τελευταία μαχαιριά λειαίνουν.
Όλα εξαρτώνται από μια λέξη, μια πράξη, μια σκέψη.
Ας είναι η αλήθεια να φωτίσει την κάθε στιγμή, την κάθε λύση, την κάθε σκέψη την σκοτεινή.
Εγώ ήμουν αληθινή. Έδωσα ψυχή, εμπιστοσύνη, έσπειρα αγάπη, άνοιξα όλη μου την ζωή.
Έκανα ότι το δυνατόν μπορούσα.
Ότι στο χέρι μου ήταν δυνατό και το εννοούσα.
Φωτογραφία:Kostas Orologas
