Poem: Stamatina Vathi
17-1-2018
Τόσο γκρίζο απλωμένο,
πάνω στον ουρανό μπερδεμένο
σαν την βουβή την καρδιά μου,
που χτυπά μονότονα από τα γκρεμισμένα τα όνειρά μου.
Και η ψυχή μου να ματώνει,
βάρκα χωρίς κουπιά να παλιώνει
και να δακρύζει στην όχθη επάνω,
χωρίς ελπίδα, χωρίς κουράγιο.
Δέντρο παραπονεμένο η γροθιά μου,
να χτυπά το γκρίζο στον ουρανό επάνω
και η θάλασσα να με συντροφεύει,
να με αγκαλιάζει, να με γιατρεύει.
Αλλά η μοναξιά να είναι σκληρή
και η καρδιά μου να την αποζητεί,
να στέλνει καραβάκια με μια ευχή,
να μου θυμίζει το δικό της το φιλί.
Σήκω και άνοιξε τα χέρια,
κάνε ένα γύρω, βγάλε μια κραυγή με φοβέρα,
χτυπά την γη να πλαντάξει,
κάνε γροθιά στον ουρανό να σκάσει.
Γιατί κλαίει η ψυχή μου και την θυμάται το γυμνό κορμί μου…
Φωτογραφία : Kostas Orologas
