24-2-2018
Ποίημα : Stamatina Vathi
Τόσο ολόδροσα λαμπρό,
τεράστιο μαργαριτάρι στον λαιμό,
πάνλευκη του φεγγαριού συγχορδία,
πάνω στο μονοπάτι γλυκιά οπτασία.
Μια κόρη του ονείρου λυπημένη,
από τα αθώα παιδιά του κόσμου συγκινημένη.
Δάκρυ κυλάει από την άκρη του ματιού της
και την ειρήνη επικαλείται από κάθε κύτταρο του κορμιού της.
Και απορεί….
Γιατί???
Κύκνος λευκός η ψυχή της,
μέσα στους δρόμους της Σελήνης η σκέψη της φυγής της.
ΓΙΑΤΙ?
Μια αγκαλιά της νύχτας και μια αχτίδα,
αλλά η λύπη να της παιδεύει την φωνή της.
Δεν μπορεί λέξη να αρθρώσει,
φοβάται ότι το κύκνειο άσμα της ανθρωπότητας θα δώσει.
Γιατί?
Γιατί? Σώματα στους δρόμους της απόγνωσης εγκατελειμμένα,
παιδικές ψυχές στο ναδίρ της ύστατης ελπίδας αφημένα.
Γιατί?
Γιατί να υπάρχουν σώματα του πόνου,
ζωές χαμένες στους άδειους δρόμους?
Τόση αδικία, τόση μεγάλη ανισότητα, μια διαχρονική χωρίς τέλος ιστορία.
Γιατί??
Πέπλο λευκό, φεγγάρι στο λαιμό,
φοβάται να αρθρώσει λέξη,
να πει το τελευταίο σκοπό.
Γιατί?
