21-2-2018
Ποίημα : Stamatina Vathi
Οι πευκοβελόνες μου αγκαλιάζουν τις ρίζες μου γλυκά,
το σώμα μου θέλει να γευτεί τα καυτερά δικά σου τα φιλιά.
Ο χειμώνας φίλος μου καλός,
να μου δίνει δροσιά, φιλιά υγρά για να αναπτυχθώ.
Και εγώ να σε ποθώ,
η σάρκα μου πορφύρα στο κάθε σου σε αγαπώ.
Το πεύκο μου έδωσε την πολύτιμη σκιά,
με προστατεύει αθόρυβα, στοργικά.
Και εγώ τόσο εντυπωσιακά κόκκινη,
μια ψυχή που σε αναζητά,
που ακούει τα θροΐσματα,
ψιθυριστά μυστικά.
Μια καμέλια βασίλισσα καρδιά,
χαρισματική νεράιδα που ποθεί την κάθε σου ρυτίδα, την κάθε σου ματιά.
Φιλί, φιλί γλυκό,
μέλι το κάθε χάδι σε κάθε της αιωνιότητας λεπτό.
Και η ψυχή σαλεύει στον δικό σου τον σκοπό.
Αδέλφια μου, πνεύματα του ανέμου, σας γλυκοκαλώ.
Πύρινο, πύρινο το αγαπώ.
Φωτογραφία : Savvas Nicolaides
