23-2-2018
Ποίημα : Stamatina Vathi
Ήταν ένα γλυκό βράδυ ,
μύριζε νοτισμένη γη από την βροχή.
Η σάρκα ήταν γυμνή και η σκέψη αμυδρή.
Ένα χέρι σαν πουλί, ένα στόμα σαν πύρινη αυγή.
Και αυτή σκεφτόταν το δικό του το φιλί.
Μια κουκουβάγια χαιρόταν το σκοτάδι
και έπαιζε με μια φεγγαροαχτίδα από την νέα Σελήνη που φώτιζε μέσα στην απεραντοσύνη.
Ένα χειμωνιάτικο βράδυ που μύριζε όμως ανοιξιάτικη ευδαιμονοσύνη.
Δυο μάτια καυτά να φαίνονται από τα παραθυρόφυλλα τα ανοιχτά.
Καντήλι αναμένο το μυαλό και η σκέψη να τρέχει αλλοπαρμένα σε ότι θύμιζε παλιό.
Τα σύννεφα βαρέθηκαν την τόση την βουβαμάρα και ξύπνησαν την βροχή
που άρχισε να χτυπάει τα παραθυρόφυλλα με δύναμη πολλή, με μένος, χωρίς ντροπή.
Τα βλέφαρα έκλεισαν από το βάρος του ύπνου,
οι σκέψεις πέταξαν μακριά, έγιναν σε παλιό τετράδιο στίχος.
Μόνο η ανάσα κλωθογύριζε στο δωμάτιο,
μέσα σε όνειρα μακρινά το μυαλό, σε ένα νέο αύριο, σε ένα νέο γέλιο, σε ένα νέο καημό.
Λευκό φτερό και μελάνι έτοιμο να γράψει μια νέα ημέρα,
να βγει η ζωή σε νέο σεργιάνι.
Τριαντάφυλλα και ρόδα, γλυκά φιλιά,
δάκρυα πόνου και χαράς,
να γραφτούν σε νέο κεφάλαιο μεμιάς.
Σε λίγο θα έρθει ο ηλιάτορας να χαϊδέψει τα παντζούρια, να δώσει υπόσχεση χαράς.
