Poem: Stamatina Vathi
13-11-2016
Πόνος, βροντή, η ψυχή πάλλεται, αστραπή.
Φέγγος, νυχτιά, δύο μάτια χαμένα στης απόγνωσης την μοναξιά.
Βροντή, ψυχή, δύο χείλη που καίνε για ένα φιλί.
Αγέρας, βροχή, μια καρδιά που στην σκέψη σου αιμορραγεί.
Εικόνες, φωνές, μέσα στο μυαλό, βασανιστικές.
Απορίες, ψευτιές, της αγάπης μαχαιριές αληθινές.
Ένα σώμα στο κέντρο του απείρου, της αμφιβολίας, του καταστραμένου ονείρου.
Να κάθεται να συλλογιέται, τι είναι αλήθεια ή ψευτιά,
να δέρνεται από αχόρταγα θεριά.
Αυτά που θέλουν ψυχή, που θέλουν αίμα της καρδιάς να χυθεί.
Καταναγκάστικη προσγείωση στην λογική, στην χωρίς συναίσθημα ζωή.
Χρόνος αχόρταγα να περνά και να σκέφτεται εάν ήταν ένα πείραμα για σχέδια θεατρικά.
Και η καρδιά να οδύρεται,να βογγά, να σκίζεται σαν γη,μετά από σεισμό, από πλημμύρα κοσμογονική.
Ένα φεγγάρι να στέκεται δίπλα συντροφιά,
ο ήλιος να ρίχνει τις ηλιαχτίδες του να βοηθά.
Τι άραγε ήταν αλήθεια, τι ψευτιά.
Πως θα πιστέψει αλλά λόγια τώρα πια;;
Ένα δάκρυ από τον ουρανό, έπεσε πάνω στην καρδιά λυτρωτικό.
Δώσε χρόνο, δώσε σκέψη καθαρή.
Διώξε τα θεριά που καταστρέφουν την ψυχή.
Χαμογέλασε, πάρε βαθιά αναπνοή, ο καιρός θα δείξει,
είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή.
Σήκωσε τα χέρια, έχεις έναν ήλιο συντροφιά και ένα τεράστιο φεγγάρι να σου χαϊδεύει τα μαλλιά.
