Poem: Stamatina Vathi
15-12-2016
Παίρνω νερό από τον Αχέροντα ποταμό,
το εξατμίζω, το κάνω σύννεφο, γκρίζο δυνατό.
Ενέργεια από του Δία την αστραπή,
την ρίχνω με πυγμή.
Χωρίζω το σύννεφο με δυνατή μαχαιριά,
φωτιά.
Δυό περιστέρια φεύγουν φοβισμένα, ψάχνουν για απάγκιο,
μια αγκαλιά.
Βγάζω τον αιθέρα από τα έγκατα της ψυχής,
τον κάνω ενέργεια, τον κάνω πάθος μιας εκδίκησης πραγματικής.
Σηκώνω τα μάτια παρακαλώ από τα τρίσβαθα του νου,
Άδη μην με παιδεύεις, γίνε τραγούδι ενός αθώου, μικρού παιδιού.
Τρέχει το δάκρυ, αίμα αληθινό της ψυχής.
Διάφανο και ουράνιο, απόσταγμα μια παλιάς καταγωγής.
Και ρωτώ, ρωτώ με πόνο στην ματιά,
Σελήνη μου και Ήλιε μου τα αξίζω εγώ όλα αυτά;
Αγκαλιάστε με, δώστε μου φως και πνοή,
μια θυγατέρα που κακία έχει δεχτεί στην ζωή.
Γίνετε ουραγός, γίνετε δεξιός και αριστερός σκοπός,
κάντε το σύννεφο να βγάλει βροχή άπλετη με δύναμη τρομακτική.
Να χυθεί σε κάθε ψυχή που με έχει χτυπήσει, με υπομονή.
Δάκρυ, πληγές αόρατες, λόγια ψεύτικα, ζωές απατηλές.
Θάνατος στους εχθρούς και υποκινητές.
Γίνε σκληρή καταιγίδα,
χτύπα αυτόν που κυνηγά την δική μου καρδιά,
κλείσε το στόμα που υβρίζει χωρίς απονιά,
γίνε μαχαίρι που κόβει την φλέβα τους με μια κοπή, με μια μαχαιριά.
Γροθιά.
Φωτογραφία: Παύλος Παυλίδης
